Geen geluksgevoel...

Toen ik mijn kinderen had verloren, was ik ervan overtuigd dat ik niet gelukkiger kon zijn dan het moment waarop ik een levend kindje mee naar huis mocht nemen.

Hoe anders bleek dit het geval. Na de zwangerschap die ik met wisselende gevoelens heb beleefd, was daar het moment dat onze jongste werd geboren. Blakend en wel. Het eerste moment dat hij op mijn borst werd gelegd, was overweldigend. Ik werd overspoeld met liefde en gevoelens van blijdschap.

Helaas bleken deze gevoelens niet blijvend. Een maand na zijn geboorte, toen de feestdagen achter de rug waren, werd het opeens allemaal grijs.

Zo anders dan bij mijn man. Die genoot van elk moment met onze zoon. Hij straalde. En de momenten met onze zoon konden hem niet lang genoeg zijn. Zo anders dan hoe ik mij voelde. Alles voelde te veel. Ik kon niet genieten en voelde eigenlijk niets meer. Behalve een enorme leegte.

Wanneer onze zoon huilde dan wilde ik het liefst weglopen. Keurig gaf ik hem eten en pakte ik hem op om te troosten. Maar wat ik ook deed, ik voelde slechts de leegte, voelde geen liefde en had het verlangen om alles achter mij te laten.

Om de leegte tegen te gaan en in de hoop dat ik mijn kind weer leuk zou gaan vinden, ging ik met hem wandelen, melde ik mij aan voor babymassage en babyzwemmen.  Maar helaas niets hielp mij om mij uit die bedompte en sombere wereld te halen.

Mijn sombere gevoel had uiteindelijk ook zijn weerslag op mijn kind. Zo liet hij duidelijk merken dat hij niet meer genoot van het zwemmen. De eerste paar keren was mijn man mee en vond onze zoon het geweldig. Toen hij alleen met mij ging zwemmen veranderde dat in een rap tempo. Hij kon alleen nog maar huilen en verstijfde.

Hetzelfde gold voor babymassage. Ondanks de goede begeleiding, was Mans vooral gericht op zijn omgeving en huilde hij na afloop onbedaarlijk. Was hij niet te troosten. Tijdens het wandelen, was hij voornamelijk in slaap. En zodra ik thuiskwam legde ik hem weg. Hopend dat hij niet zou gaan huilen.

Ik durfde er met niemand over te praten. Ik vond dat ik niet het recht had om mijn ongelukkig te voelen. Zeker ìk moest blij zijn. Ik had immers, na een intensief vruchtbaarheidstraject, twee overleden kinderen en een miskraam, eindelijk wat ik al die tijd zo gewenst had.

En ook nog eens een gezond en makkelijk jongetje. Hoe kon ik mij zo voelen?

Bij de controle op het consultatiebureau merkte de verpleegkundige mijn gevoelens op. Ze zei: het gaat niet goed hè? Ik zie de worsteling in je ogen. Op dat moment, barste ik in huilen uit. Ik kon alleen maar knikken en met tranen in mijn ogen vertelde ik haar hoe slecht ik mijzelf vond.

Ze keek mij aan en zei: je bent niet de enige moeder die ik zo aantref. Het komt veel vaker voor dan je denkt. Het zijn de hormonen en daar kun je niks aan doen. En vergeet niet wat je allemaal hebt meegemaakt. Dat maakt je kwetsbaarder en bevattelijker voor sombere gevoelens.

Hierop zei ik dat ik mij zo ontzettend schuldig voelde over mijn gevoel. Dat ik echt mijn best deed om een goede moeder te zijn. Ze keek mij nogmaals aan en zei: maar je bent ook een goede moeder. Je doet alles wat je kindje nodig hebt. Alleen die moedergevoelens moeten soms groeien en soms wordt het je lastig gemaakt door de veranderingen in je hormonen en/ of persoonlijke omstandigheden. Vergeet niet wat jij en je man hebben meegemaakt en waar jullie doorheen zijn gegaan. Wat alleen nu wel belangrijk is, is dat we jou gaan helpen.

Die middag zat ik bij mijn huisarts die meteen de ernst inzag en zorgde voor een snelle en juiste doorverwijzing. Hierdoor was ik na een paar maanden de moeder die ik altijd wilde zijn.

Ik ben wel altijd bang geweest dat mijn postpartum depressie van invloed was op de band tussen mij en mijn zoon. Mijn zoon en zijn vader zijn vier handen op een buik. En heel lang heb ik gedacht dat dit kwam door de periode waarin ik mentaal afwezig was.

Vond dat moeilijk om te ervaren totdat een vriendin mij vertelde. Grappig hè? Wij moeders doen alles voor onze kinderen en dan vinden ze pappa leuker dan mamma. Alsof de natuur dat zo bepaald heeft. Je weet altijd zeker wie de moeder is…. Maar de vader?  Tja dat is lastiger te traceren. Dus heeft de natuur hiervoor een truc. Kinderen lijken altijd op hun vader en het kind richt zijn liefdesbetuigingen vooral aan pappa. Op die manier is hij er zeker van dat zijn pappa voor hem zorgt.

Ik keek haar aan en zei: zo had ik het nooit bekeken. Dank je wel.

In mijn praktijk merk ik vaak schaamte bij ouders wanneer hun ‘regenboogkind’ niet die gevoelens opwekken die ze vooraf hadden bedacht. En ik merk niet alleen schaamte maar ook heel veel verdriet.

Ik zie vaak de opluchting bij ouders wanneer ze horen dat het niet abnormaal is wat ze ervaren. Het is dezelfde opluchting die ik ervaarde toen de consultatiebureau verpleegkundige mij de erkenning gaf dat het niet goed met mij ging.

Aan alle zorgprofessionals zou ik willen vragen om alert te zijn op sombere gevoelens na een bevalling. En zeker bij ouders die eerder hun baby zijn verloren. Voor hen is het erkennen van hun sombere gevoelens wellicht nog moeilijker dan voor andere ouders omdat deze ouders menen gelukkig en blij te moeten zijn.

En aan alle ouders zou ik willen zeggen: blijf er niet mee rondlopen. Je bent niet de enige. Zoek hulp. Jij en je kind verdienen het.