Ik had niet kunnen bedenken dat ik na het verlies van mijn kind nog meer zou verliezen. Alsof het verlies van mijn kind al niet erg genoeg was, kreeg ik te maken met nog meer verlies.
Haar woorden dreunen door. Ze komen binnen. En ze heeft gelijk. Wanneer je je kind verliest, blijft het vaak niet bij het verlies van je kind alleen.
Het verlies van een kind werkt door op alles wat zo vertrouwd en gewoon is:
- je relatie met je partner,
- je relatie met je ouders en schoonouders,
- je relatie met je broers en zussen,
- je relatie met vrienden,
- het werk en je collega’s.
Het beïnvloedt je gezondheid en levenskracht.
Op eens komen relaties onder druk te staan. Niet bewust maar het gebeurt. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en juist het verschil in rouwen, zorgt ervoor dat je elkaar niet meer begrijpt.
Maar relaties komen ook onder druk te staan doordat we niet weten hoe we met verlies moeten omgaan. Hoe we de ander kunnen helpen.
In onze poging de ander te helpen, zeggen we goedbedoelde maar kwetsende woorden en bieden we goedbedoelde maar averechts werkende hulp.
En voordat je er erg in hebt, ontstaat er verwijdering. Groei je uit elkaar, raak je vrienden kwijt, raak je, je baan kwijt…
Maar dat niet alleen. Verlies is meer dan verdriet alleen. Verdriet om verlies, huist zich ook in je lijf. Het verstoort je nachtrust. Het zorgt naast mentale problemen ook voor fysieke ongemak. Het doet letterlijk overal pijn.
Het verlies zorgt ervoor dat je niet kunt functioneren zoals je altijd deed. Met alle gevolgen in het sociale en werkverkeer. En als je niet uitkijkt verlies je hierdoor je werk en je sociale netwerk...
En dan hoor ik haar zeggen: we zijn zo blij dat we met jou in gesprek zijn gegaan. Het verlies van ons kind is blijvend. Maar die andere verliezen, hebben wij kunnen voorkomen. Wij dreigden elkaar kwijt te raken. En dat is nu niet gebeurd. Ook de relatie met onze ouders, die door het verlies een enorme deuk opliep, is hersteld.
En dat niet alleen. Je hielp ons ook weer onze weg te vinden op het werk. Het was heel 'verleidelijk om in de 'rouwbubbel' te blijven maar we wisten ook dat we daar niet in konden blijven. Hoe vertrouwd het ook op dat moment voelde. We moesten eruit. We moesten er ook uit. Wilden dit ook. Maar wanneer en hoe zet je de eerste stap?
Haar woorden dreunen nogmaals door. Komen weer binnen. En ik voel blijdschap. Dit is waar ik het voor doe. Ouders (maar ook grootouders) helpen bij het herpakken van hun leven en het hervinden van toekomstdromen.
Ik bedank hen voor het vertrouwen en we sluiten het traject symbolisch af. Ik geef ze zaadbommetjes in de vorm van een parel. Een parel omdat hun kindje als een parel gekoesterd wordt. Bloemzaden om de liefde die ze voelen te laten groeien en te laten bloeien.
Reactie plaatsen
Reacties