En dan is er een journalist, Pieter van Hove, die een prachtig artikel over je schrijft. Een mooi beschreven stuk waarin ik hoop dat ouders van overleden kinderen of stellen met een onvervulde kinderwens en hun omgeving zich erkent voelen.
Diezelfde ochtend werd ik gebeld door een dame van 80 jaar die naar aanleiding van het artikel haar verhaal met mij wilde delen.
Na zoveel jaar, was er nog steeds verdriet. Ze las een gedicht voor dat haar altijd troostte op momenten dat ze het moeilijk had. Een prachtig ontroerend gedicht. Ze zou het mij toesturen.
Ik dankte haar voor haar verhaal en ik voelde mij op de een of andere manier verheugd. Verheugd dat ik de stap heb genomen, hoe dubbel ook. Je hoopt dat je eigenlijk geen cliënten zult hebben omdat je mensen dit leed niet wenst. Aan de andere kant wil je de mensen die het overkomt, bijstaan en helpen bij hun rouwreis.
Reactie plaatsen
Reacties