Ik had laatst een gesprek met een cliënt en vroeg haar wat haar geholpen had in haar rouwproces. Ze antwoordde: ik voelde mij gehoord en begrepen

Ik zocht erkenning voor mijn verdriet
Ik zocht erkenning voor mijn gevoelens
Ik zocht erkenning voor mijn schuldgevoel

Ik kreeg adviezen die mij niet verder hielpen

Ik kreeg allerlei adviezen zoals:
je moet je niet schuldig voelen aan de dood van je kindje. Je kon er niks aan doen
je moet het een plekje geven want je moet wel door
kijk naar wat je wel hebt

Maar hoe dan? Dat vertelde niemand mij

Ik moest met iemand praten omdat ik er aan dreigde onderdoor te gaan

Omdat ik er aan onder door dreigde te gaan en een kind had om voor te zorgen, besloot ik dat ik met iemand moest praten. Met iemand die mij echt begreep. Ik wilde gehoord worden

Ik was niet op zoek naar ‘mijn nieuwe ik’ Ik had geen behoefte om te ontdekken wat het verlies mij persoonlijk kon brengen. Zover was ik niet. Ik was verlamd door het verdriet. Mijn leven was in één keer gitzwart geworden. En daar wilde ik uit. Maar hoe? ik had werkelijk geen idee. En ook niet de moed…

Bij jou kreeg ik wel waar ik naar op zoek was

En bij jou voelde ik mij gehoord. Jij luisterde. Je gaf mij erkenning. Probeerde mij niet op andere gedachten te brengen maar legde uit dat mijn gevoelens en gedachtes normaal waren. Jij vond niks gek. Bij jou mocht ik gewoon mijn verhaal doen. En dat verlichtte mijn pijn. En zo ontstond er ruimte om voorzichtig weer mijn leven op te pakken.

Je staat er niet alleen voor

Ben je ook je kind verloren?
Voel je je ook zo onbegrepen?
Heb je ook behoefte aan een luisterend oor?
Aan iemand die gewoon luistert?
Bij wie je gehoord voelt?
Neem vrijblijvend contact met mij op

Rouwen doe je op je eigen manier maar je hoeft het niet alleen te doen