Onze dochter was gezond. Totdat ik een infectie kreeg en daarbovenop ook nog een ongeluk. Van de een op andere dag, zag haar toekomst er geheel anders uit. Een fantastische zwangerschap eindigde in een drama.

Kiezen tussen twee kwaden

We werden voor de keuze gesteld om de zwangerschap te beëindigen of uit te dragen. Eén ding stond vast. Ze zou gehandicapt zijn en de kans op een menswaardig bestaan was nihil.

Loslaten uit liefde

We kozen ervoor om haar te laten gaan. Gaven haar het recht om te sterven. Er werd een datum afgesproken waarop de zwangerschap zou worden beëindigd. De dag voor de bevalling, werd ik overmand door twijfel. Ik wilde haar nog niet laten gaan. Kon haar nog niet loslaten.

Ik hoefde de keuze niet te maken

Alsof mijn dochter het aanvoelde, zo reageerde ze op mij. En toen besefte ik dat ik haar al die dagen niet meer had gevoeld. Mijn meisje dat zo aanwezig was in mijn buik. Die zo levendig trappelde… al die dagen was het stil. Tot dit moment.

Ik voelde hoe zij met haar lijfje tegen mijn hand ging liggen. Ik wreef met mijn hand over mijn buik en zei dat het goed was als ze ging. Niet lang daarna voelde ik het leven uit mijn buik wegebben. Ze was overleden. Ik was opgelucht dat ze nog voor de bevalling was overleden. Verdrietig om haar heengaan maar opgelucht dat haar een mensonwaardig en mogelijk pijnlijk leven bespaard was gebleven, nam ik afscheid van het kleine meisje in mijn buik.

Onbegrip vanuit de omgeving

Ik had het zwaar met mensen in mijn omgeving die niet snapten dat wij om onze dochter rouwden. We hadden toch zelf besloten om de zwangerschap af te breken? Alsof het onmenselijke besluit, dat duivelse dilemma van een keuze tussen twee kwaden, er niet toe deed. Alsof we niet handelde uit liefde maar uit gemak.

In de hoop op meer begrip verdedigde ik onze beslissing met argumenten. Alsof ik verantwoording moest afleggen. Wat uiteindelijk hielp was het beeld schetsen van het leven wat mijn dochter zou leiden. Hoe zij altijd zou moeten wachten. Hoe zij altijd afhankelijk zou zijn van de tijd, goedheid en toewijding van anderen. Hoe zij nooit haar eigen weg zou kunnen gaan. Nooit spontaan erop uit zou kunnen gaan. Enzovoort.

En door dit toekomstbeeld te schetsen, kreeg ik meer begrip. Maar dat niet alleen. Ik merkte dat ik steeds meer berusting had met haar overlijden.

Elke keuze is een keuze uit liefde

Onze dochter overleed uiteindelijk voordat de zwangerschap beëindigd zou worden. Hierdoor hoefde ik eigenlijk geen keuze te maken. Neemt niet weg dat de keuze die ik uiteindelijk gemaakt zou hebben, een keuze uit liefde zou zijn. En dat geldt voor elke ouder die net als wij voor deze onmenselijke keuze kwamen te staan.