Mijn buik is leeg maar ik mag mijn kind niet zien opgroeien
Ik voel aan mijn buik. Het is nog dik. Vorige week zat daar nog mijn kindje in. Iedere dag voelde mijn handen deze buik. Maar nu voelt het zo anders. Mijn buik is leeg. Maar er is geen kind.
Ik was zwanger maar zal mijn kindje niet zien opgroeien. Een traan rolt over mijn wang. En dan nog één. En nog één.
Week na week werd ik dikker totdat mijn zwangerschap niet meer te verbloemen was
Die handen die zo vaak mijn buik streelden. De schopjes als antwoord. Week na week groeide mijn buik. Tot het moment dat voor iedereen duidelijk was dat ik met zijn tweeën was. De glimlachende en belovende blikken als mensen mij zagen passeren. Ze zijn er nog steeds.
Niet zo gek. Want mijn buik is nog steeds dik. Alleen heb ik een lege wieg.
Elke confrontatie met mijn zwangerschap doet pijn
Ik kon niet wachten tot het moment dat ik mijn gewone kleren niet meer paste. Kon niet wachten tot het moment dat ik voor het eerste keer mijn zwangerschapsbroek kon dragen. Vandaag draag ik hem weer. Omdat mijn gewone kleding niet past.
Alles in mij schreeuwt dat ik deze broek niet meer aan wil. Ik wil geen veel belovende blikken meer. Geen vragen als: weet je wat het wordt? Hoe lang moet je nog?
‘Hoe lang moet je nog?’ ‘Hoe zo? Hoe lang moet je nog?’ Voor mij geen moeten. Ik had er alles voor over gehad om nog zwanger te mogen zijn.
‘Wat wordt het?’ ‘Hoe zo? Wat wordt het?’ Het wordt niks. Het is al. En het is een dochter. Mijn dochter.
Ook het dragen van zwangerschapskleding doet pijn
Woedend pak ik al mijn zwangerschapskleding en smijt ze door de kamer. Ik stamp er op. Probeer ze kapot te maken. Barst in tranen uit en schreeuw: ‘Waarom zijn er geen kleren voor moeders zoals ik? Waarom moet ik die verschrikkelijke kleren nog aan?’
Ik wil niet langer zwangerschapsbroeken aan. Ik wil een gewone broek aan
Mijn man komt op mijn geschreeuw binnen. Hij kijkt mij aan en pakt mij vast. In zijn armen begin ik onbedaarlijk te huilen. Smeek hem dat ik andere kleren wil. Normale kleren. Kleren waarin mijn buik niet zichtbaar is.
‘Ik begrijp je’, hoor ik hem door zijn tranen zeggen. ‘Ik begrijp je…’
Die middag rijden we naar Delft. Om kleren te kopen bij mijn vaste winkel. Als Maja mij binnen ziet komen, pakt ze mij vast. ‘Ik zet even thee voor je. En ben dan zo bij je terug’. Ze loopt naar de klant die ze aan het helpen was. Ik hoor haar fluisteren. ‘ Natuurlijk ‘, hoor ik de vrouw zeggen. ‘Dit is veel belangrijker. Ik kom van de week wel weer langs’.
Met een simpel trucje kan ik normale kleding dragen
Alsof ze aanvoelt wat ik nodig heb, komt Maja met een broek naar mij toe. ‘Deze broek valt wat ruimer om je buik. En als ik nu een elastiekje om het knoopje doe en dit elastiekje door je knoopsgat haal en weer om de knoop leg, dan is je broek ruimer. Ik heb verschillende maatjes elastiek’. En ze geeft mij een knipoog.
Vervolgens pakt ze een klokkende blouse uit het rek. ‘Trek deze maar even aan’. Als ik uit de paskamer kom, is mijn buik nauwelijks te zien. Goed gecamoufleerd he? zegt ze. Ik knik ja…
Een stapje verder in het rouwproces door het dragen van gewone kleding
Wanneer je bevallen bent, is je buik meestal niet direct weer dun. Het kan dan enorm confronterend zijn om je zwangerschapskleding te moeten dragen. Maar normale kleding past meestal niet.
Door gebruik te maken van een elastiekje of cirkelvormig touwtje, kun je je broek wijder maken. Door over je buik een klokkende, oversized of A-lijn top te dragen, kun je je buik camoufleren. Op die manier kun je afscheid nemen van je positiekleding.
Voor mij was Maja de reddende engel. Met haar liefdevolle aandacht en handige trucs hielp zij mij bij mijn rouwproces. Voordat ik ooit een baby had verloren, kon ik niet bedenken hoe pijnlijk de confrontatie met mijn buik en zwangerschapsbroek kon zijn. Hoe pijnlijk het voor mij was om mij na het verlies van mijn dochter mijn zwangerschapskleding te moeten dragen. Door weer ‘normale’ kleding te dragen, kwam ik een stapje verder in mijn rouwproces.
Herkenbaar, deel je tips
Herkenbaar? Wellicht heb je andere tips. Deel ze alsjeblieft. Zodat andere moeders, die net als wij haar kindje is verloren in de zwangerschap of rondom de geboorte, weet wat ze kan doen als het verdriet haar overvalt bij het dragen van haar zwangerschapskleding.
0 reacties