Ze kijkt me aan. Haar ogen zijn dof, haar schouders hangen. Ze zegt: Tot op heden heb ik mijn manager niet gezien of gesproken. Ik heb wel bloemen gehad en krijg af en toe een kaart… maar dat is het. Ze was zelfs niet op de begrafenis.
Boosheid, verdriet en hoge drempels
Ik zie haar boosheid, haar verdriet, haar teleurstelling. Het is al meer dan zes maanden geleden en nog steeds heeft ze niets gehoord. Ze wil eigenlijk wel werken, maar hoe? De drempel om terug te keren is torenhoog.
Een andere ouder vertelt: Mijn werkgever belde zes weken na het overlijden van ons kindje. Ik werd verwacht op het werk. Ik was al zes weken ziekgemeld en doorbetaald. En dat hield een keer op, zei hij. Ik wil graag werken, maar ik kan me niet concentreren. Hoe kan ik nu werken?.
En dan is er dat telefoontje van haar: Ik ben mijn kindje verloren en zit nu ziek thuis. Mijn werkgever wil dat ik met jou in gesprek ga. Jij hebt ook een kindje verloren. En je hebt een boek geschreven. Volgens mijn werkgever kun jij mij helpen het leven weer op te pakken. By the way, hij geeft mij alle ruimte die ik nodig heb.
Drie verhalen. Drie werkgevers. Drie totaal verschillende reacties. Maar allemaal zo bepalend voor hoe het verder gaat. Voor het herstel. Voor de relatie met het werk. Voor de kans op een zachte landing terug in het leven.
Werkgevers willen het graag goed doen maar weten niet hoe
Het verlies van een kind raakt alles. Je lijf, je hoofd, je hart. Maar ook je werk. Werken kan afleiding bieden, structuur geven, een beetje houvast zijn als alles wankelt. Maar alleen als je je welkom voelt. Alleen als je weet dat je verdriet er mag zijn.
Helaas weten veel werkgevers niet hoe ze moeten omgaan met een medewerker die een kind heeft verloren. Ze willen het goed doen, maar zijn bang om het verkeerde te zeggen. Of ze denken: ik geef ruimte, ik wacht wel tot hij of zij zelf contact zoekt. Maar juist dan gebeurt er vaak niets. De stilte groeit. De drempel om terug te keren wordt hoger. En voor je het weet, is je medewerker niet alleen zijn kind kwijt, maar ook zijn werk.
Wat kun je als werkgever doen? – Wat helpt wél? En wat juist niet?
Wat niet helpt
Een bos bloemen sturen en daarna niets meer laten horen
Niet aanwezig zijn bij de uitvaart wanneer je medewerker je hebt uitgenodig
Zes weken wachten tot het eerste contact en dan verwachten dat iemand weer aan het werk gaat
Denken dat je medewerker zelf wel contact opneemt als hij of zij er klaar voor is
Wat wèl werkt
Blijf in contact met je medewerker, ook als je niet weet wat je moet zeggen. Een simpel berichtje: ik denk aan je, ik ben er als je wilt praten, kan al veel betekenen
Vraag of je welkom bent bij de condoleance of uitvaart. Laat zien dat je meeleeft, niet alleen als manager maar ook als mens
Geef ruimte, maar niet alleen ruimte. Geef ook richting. Nodig je medewerker uit voor een kop koffie, zonder verwachting dat er gewerkt moet worden.
Bied praktische hulp aan. Neem het informeren van collega’s, klanten of relaties uit handen. Zeg dat het okay is als het werk even blijft liggen.
Maak duidelijk dat je medewerker welkom is, ook als het alleen lukt om even langs te komen. Laat blijken dat het niet meteen over werk hoeft te gaan.
Vraag wat iemand nodig heeft. En als je het niet weet, zeg dat dan eerlijk. Je medewerker verwacht niet dat je alles oplost. Maar wel dat je er voor hem of haar bent.
Tips voor werkgevers
Houd de drempel om terug te keren laag, door erkenning, regelmatig contact en zonder druk verlaag je de terugkeerdrempel
Geef je medewerker het gevoel dat hij of zij altijd welkom is. Niet als medewerker maar als mens.
Wees eerlijk over wat je lastig vindt. Zeg dat je niet altijd weet wat te zeggen. En dat je het ook niet altijd weet. Maar dat je er wel voor je medewerker wilt zijn.
Besef dat werken de medewerker helpt bij zijn of haar rouwproces. Werken biedt namelijk structuur en afleiding.
Bied ruimte voor rouw maar ook voor herstel. Vraag je medewerker wat hem of haar helpt. Misschien is een aangepast rooster, een rustige(re) werkplek, aangepast werk of misschien gewoon even samen wandelen.
Besef dat het verlies niet na een paar weken voorbij is. Rouw is geen ziekte die overgaat. Het is iets waar je medewerker mee moet leren leven.
Bied je medewerker professionele ondersteuning door een gespecialiseerde coach of therapeut.
Oprechte aandacht helpt
Het verschil tussen een goede en een slechte terugkeer naar het werk zit vaak in kleine dingen. In oprechte aandacht. In het durven benoemen van het ongemak. In het niet wegkijken.
Het is niet altijd makkelijk. Ook niet voor jou als werkgever. Maar het is zoveel waard als je het wel doet.
Herkenbaar?
Herken je dit? Ben je werkgever, leidinggevende of collega van iemand die een kind heeft verloren? Weet je niet goed hoe je moet reageren? Je bent niet de enige. Maar je kunt wel het verschil maken.
Herken je dit? Ben je werkgever, leidinggevende of collega van iemand die een kind heeft verloren? Weet je niet goed hoe je moet reageren? Je bent niet de enige. Maar je kunt wel het verschil maken. Wil je meer weten? Of ervaringen delen? Neem gerust contact op. Je hoeft het niet alleen te doen.
Het is een vraag die mij vaak wordt gesteld. Niet alleen door mensen in mijn omgeving, maar ook door collega’s, vrienden en zelfs door ouders die het zelf hebben meegemaakt. Wat zeg je tegen iemand die zijn kind is verloren? Wat kun je doen als je zo machteloos aan de zijlijn staat?
Ik weet nog goed hoe het voelde, die eerste dagen na het verlies van onze kinderen. De stilte. De blikken van mensen die niet wisten wat ze moesten zeggen. De goedbedoelde adviezen. De uitnodigingen om “even lekker afleiding te zoeken”. Het voelde alsof ik in een andere wereld leefde. Alles was veranderd, maar de wereld draaide gewoon door.
Soms werd ik uitgenodigd om mee uit eten te gaan. “Even iets leuks doen, dat zal je goed doen.” Maar ik wilde niet uit eten. Ik wilde niet naar de bioscoop. Ik wilde gewoon dat iemand naast mij kwam zitten en zei: “Vertel maar. Ik luister.” Ik wilde dat mijn verdriet er mocht zijn. Dat ik niet hoefde te doen alsof het goed ging. Dat ik niet hoefde te glimlachen terwijl ik mij alles behalve blij voelde.
Wat ik vooral niet wilde, waren de zogenaamde troostende woorden die eigenlijk alleen maar nog meer pijn deden. “Je weet nu dat je zwanger kunt worden.” “Je bent sterk, jij komt hier wel doorheen.” “Misschien is je veel leed bespaard gebleven.” “Probeer te kijken naar wat je nog wel hebt.” Ik weet dat het goed bedoeld was. Maar het voelde als een klap in mijn gezicht. Alsof mijn verdriet niet mocht bestaan. Alsof ik te lang rouwde. Alsof ik moest opschieten met het oppakken van mijn leven.
En dan was er ook nog het werk. De manager die vroeg wanneer ik weer kwam werken. Collega’s die niet wisten wat ze moesten zeggen en daarom maar niks zeiden. En mij uit de weggingen. Puur uit angst het verkeerde te doen. En dan waren er nog die collega’s die heel veel vroegen maar nooit iets vroegen over hoe ik mij voelde. Hoe het voor mij was om mijn kind niet te zien opgroeien. Deze gesprekken gingen alles – de smaak van de koffie, het weer, de kleur van keukenkastjes – maar nooit over het verlies van mijn kinderen. Het maakte dat ik me nog eenzamer voelde. Nog meer een buitenstaander.
Ik zocht iemand die niet schrok van mijn tranen
Wat ik nodig had was erkenning. Iemand die gewoon naast me kwam zitten. Die niet schrok van mijn tranen. Die niet probeerde mijn pijn op te lossen, maar die het uithield bij mijn verdriet. Iemand die niet wegkeek, maar bleef.
Misschien herken je dit. Misschien sta jij nu aan de zijlijn. Wil je helpen, maar weet je niet hoe. Voel je je machteloos. Bang om het verkeerde te zeggen. Bang om het nog erger te maken.
Weet dan: je hoeft het niet op te lossen. Je hoeft het niet beter te maken. Je hoeft (er) alleen maar te zijn. Te luisteren. Te vragen: “Wil je erover praten?” Of: “Wat heb je nu nodig?” En als het antwoord is: “Ik weet het niet”, dan is dat ook goed. Blijf. Zwijg samen.
Wat kun je doen als je iemand wilt steunen die zijn (klein)kindje is verloren?
Ga ze niet uit de weg. Ook niet als je het moeilijk vindt.
Bied een luisterend oor. Vraag naar het verdriet en het gemis en luister zonder oordeel. En zonder advies.
Erken het verdriet. Zeg: “Wat vreselijk dat jullie dit moeten meemaken.”
Wees niet bang voor (je eigen) tranen of stilte. Soms zegt stilte zoveel meer dan woorden.
Vraag wat de ander nodig heeft. En accepteer het als het antwoord niet meteen komt.
Blijf de (groot)ouders uitnodigen, maar wees niet gekwetst als het antwoord nee is.
Geef de (groot)ouders de ruimte om te rouwen, ook als dat langer duurt dan je had verwacht.
Bied praktische hulp aan. Boodschappen, koken, een wandeling maken. Kleine dingen kunnen veel betekenen.
En misschien wel het belangrijkste: blijf de naam van het kind(je) noemen. Blijf hem of haar herinneren. Ook na maanden, na jaren. Dat is geen open wond openrijten. Dat is erkenning geven aan het bestaan van hun kind.
Het is niet makkelijk. En het is soms ook echt ongemakkelijk. Maar jouw aanwezigheid, jouw oprechte aandacht, kan het verschil maken. Niet omdat je het verdriet wegneemt, maar omdat je het samen draagt.
En als je zelf niet weet wat je moet doen of zeggen, wees daar dan eerlijk over. “Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik ben er voor je.” Dat is soms alles wat nodig is.
Voor iedereen die aan de zijlijn staat: je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft er alleen maar te zijn. En te blijven.
Herken je dit? Of heb je zelf iets meegemaakt wat je wilt delen? Ik hoor graag jouw ervaring. Samen kunnen we het verschil maken, al is het maar een klein beetje.
Gevoelens van machteloosheid, woede, ontreddering. Een onvervulde kinderwens, een miskraam of een overleden (klein)kind. (Groot)ouders die dit meemaken kennen het gevoel. Onbegrip van je omgeving. ‘Gelukkig heb je nog andere (klein)kinderen’ ‘Zwanger worden is in ieder geval geen probleem’, Als je het loslaat, word je wel zwanger’, zulke opmerkingen wil je niet horen. Maar het gebeurt wel. Hoe reageer je als buitenwereld op een dergelijk verlies of proces? Bagatelliseren, ontkennen?
Babyverlies heeft invloed op je welzijn, je gezondheid en functioneren
Tijdens mijn werk als HR-adviseur ontmoette ik regelmatig medewerkers die niet spontaan in verwachting raakten, een miskraam hadden gehad of een (klein)kind hadden verloren. Ook ontmoette ik regelmatig medewerkers die fertiliteitsbehandelingen ondergingen of opnieuw zwanger waren na verlies van hun (ongeboren) kind. Ik merkte dat deze medewerkers vaak problemen kregen op gebied van hun welzijn, gezondheid en functioneren. Dit leidde niet zelden tot onnodig ziekteverzuim en/of arbeidsconflicten. Rouwen kost energie.
Je kind maakt altijd deel uit van je gezin
Door IVF heb ik drie kinderen gekregen waarvan de twee oudsten zijn overleden. Pure pech. Onze oudsten maken nog altijd deel uit van ons gezin. Hun urnen staan op een mooie plek in onze huiskamer. Zo zijn ze altijd bij ons. Wanneer iemand vraagt hoeveel kinderen ik heb, dan zeg ik “Drie, waarvan er twee zijn overleden”. Het antwoord voelt soms ongemakkelijk en doet soms pijn. Rouw verdwijnt niet. Het is altijd op de achtergrond aanwezig. Om onverwacht weer even langs te komen.
Steun vanuit de omgeving is onontbeerlijk tijdens je rouwproces
Ik heb zelf aan den lijve ondervonden wat het niet spontaan krijgen van een kind en het verlies van een kind werkelijk met je doet. De impact is enorm. Door deze ervaring kwam ik erachter dat steun van je omgeving, van je familie en vrienden, maar ook van je werkgever en collega’s onontbeerlijk is om weer op te kunnen krabbelen en weer als vanouds te kunnen functioneren.
Babyverlies zet je relaties onder druk
Verlies ontwricht je leven. Zeker wanneer er weinig begrip of steun is vanuit de omgeving. Relaties komen onder druk te staan. Iedereen heeft zijn eigen rouwproces. Juist dat eigen rouwproces kan zorgen voor frictie. Zo wilde ik graag praten terwijl mijn man zich terug trok op zijn kamer. Voor hem was het de manier om ermee om te gaan. Ik respecteerde dat.”
Het is niet altijd makkelijk om de steun en begrip te krijgen die je zoekt
Steun en begrip van de omgeving is zó belangrijk. Zonder steun en begrip van je omgeving, wordt rouwen een heel eenzaam proces. Het is soms lastig om de steun en begrip te krijgen die je zo verlangt. Door je verdriet reageer je anders dan normaal. En dat maakt het voor de omgeving lastig(er) met je om te gaan.
Het is voor de omgeving niet altijd makkelijk om de steun te bieden die je zoekt
Ook is het belangrijk om te beseffen dat de mensen in je omgeving je heel graag tot steun willen zijn, maar niet weten hoe. Zeggen met de beste bedoelingen de meest kwetsende opmerkingen. Met de beste intentie kwetsen ze je.
Door het verdriet reageer je anders dan normaal
Het inzicht dat het voor je omgeving ook lastig is om met jou om te gaan, helpt de relatie goed te houden. Net als snappen dat de ander iets met de beste intentie doet.
Verwachtingen komen niet overeen
Zo kregen wij na het verlies van onze kinderen conflicten met onze ouders. Zij reageerden anders dan wij van hen verwachtten. Het inzicht dat onze ouders worstelden met hun verdriet en hun rol als ouders, zorgden ervoor dat de relatie herstelde.
Mensen zijn er niet op uit om je te kwetsen
Ook tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen merkten we dat onze relaties met anderen onder druk kwamen te staan. Vrienden die ons uit de weggingen omdat zijzelf een kindje verwachtten. Bang om ons te kwetsen.
Het inzicht dat onze vrienden ons niet wilden beschermen tegen pijn, zorgden ervoor dat onze relatie herstelde.
Gebrek aan de juiste kennis zorgt vaak voor onbegrip
We moesten vakantiedagen opnemen voor bezoeken aan het ziekenhuis tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen.
Het taboe op de ‘dood’ zorgt voor vermijding van het onderwerp en de persoon in kwestie
En onze werkgevers en collega’s lieten verstek gaan bij de uitvaart omdat ze ervan uitgingen dat wij niet zaten te wachten op hun komst. Ook deed men alsof er niets was gebeurd toen wij ons werk weer gingen hervatten. Het hele onderwerp werd vermeden. Het inzicht dat onze werkgevers geen idee hadden, hoe ze ons konden steunen, maakten ons milder en minder onzeker.
Kennis vergroten – impact verkleinen
Het woord dunamis komt uit het Oudgrieks en betekent vrij vertaald ‘kracht’. Maar het is meer dan dat. Wanneer er werd gesproken over de dunamis van iemand dan bedoelde men het vermogen van iemand om te herstellen.
Ik wil met Dunamis Coaching een bijdrage leveren in het beperken van leed door verlies en ongewenste kinderloosheid. Ik heb als doel mensen te begeleiden bij het terugwinnen van het vermogen hun leven weer op te pakken. En het beperken van de andere ‘verliezen’ zoals verlies van relatie, vriendschappen, baan…
In mijn dienstverlening richt ik mij niet alleen op het rouwproces maar ook op de communicatie en relatie met de omgeving; de eigen partner, ouders, broers, zussen, vrienden, werkgever, collega’s.
Meer informatie of wil je weten wat ik voor je kan betekenen? Neem hier contact met mij op
Bijna iedereen kent de uitdrukking ‘waar een deur sluit, gaat een raam open‘. Het was begin april, midden in de eerste lockdown door corona toen ik te horen kreeg dat mijn contract niet verlengd kon worden. Met deze woorden die nadreunden in mijn hoofd zat ik verslagen op de bank. Het was crisis? Wat nu? Ik had een zware selectie doorgemaakt voor een opleidingsplek en nu trok een virus een streep door deze opleiding. Ontredderd heb ik een paar dagen rondgelopen totdat mij manager mij belde en mij aangaf te willen helpen bij het vinden van een nieuwe werkplek. Ook mocht ik de intervisie die ik in het kader van mijn opleiding volgde voortzetten, hetzij nu voor andere gronden. Ik nam het aanbod met beide handen aan.
Eindelijk durfde ik toe te geven aan mijn diepste verlangens
Tijdens de gesprekken met mijn supervisor en de loopbaanadviseur van ons bedrijf, werd heel duidelijk wat mijn diepste verlangen op het gebied van werk was. Iets wat ik vooruitschoof, iets wat ik niet durfde, iets waarvan ik zeker wist dat er behoefte was. Ik had die behoefte ook gehad. Maar dat niet alleen. In mijn werk als HR-adviseur was ik verschillende keren in contact gekomen met werknemers die verzuimden door verlies. Verlies van hun (klein)kind, verlies van een droom, verlies van een prille zwangerschap. Verzuimden omdat ze geconfronteerd werden met zwangere collega’s, collega’s met kinderen. Verzuimden door de stress die het niet kunnen krijgen van een kind en fertiliteitsbehandelingen met zich meebracht.
Ik voelde mij vaak niet begrepen
Ze werden ziekgemeld omdat er pakweg geen beleid was op het gebied van verlies. Toen mijn man en ik het zelfde traject te wachten stond, merkte ik aan den lijve wat de impact van het niet kunnen krijgen van een kind en het verlies van je kind met je doet. Ik merkte dat mensen in mijn omgeving mij graag wilde steunen maar die steun werd door mij niet altijd zo ervaren. Door de boosheid om het verlies, kon ik de intentie van de opmerkingen en gedragingen niet zien. Ook vond ik het moeilijk om te ervaren dat mijn man heel anders met het niet kunnen krijgen van kinderen en het verlies van onze kinderen omging.
Ik was hierin niet de enige
Van lotgenoten begreep ik dat ik niet de enige was. Het hielp om met hen te praten. Maar wat zou het fijn zijn geweest als ik ook zo goed had kunnen praten met mijn ouders, mijn werkgever en mijn vrienden. Hun goede bedoelingen ten spijt, lukte het mij niet om dit (altijd) zo te zien.
Mijn werkgever wist niet goed hoe hij met mij om moest gaan. En ook hierin was ik niet de enige.
Ook ondervond ik aan de lijve hoe moeilijk het voor werkgevers om in te schatten wat ik wel en niet kon op het gebied van werk. Waar ik wel en geen behoefte aan had. Vragen op dit gebied werden gewoon niet gesteld. Ja ik werd ziek gemeld want ik was toch zeker niet in staat om te werken. Nu had ik na de bevallingen inderdaad fysieke klachten maar het niet kunnen werken omdat ik mentaal niet 100% functioneerde maakte mij onzeker en heel eenzaam. Wanneer je rouwt ben je inderdaad uit evenwicht. En slaap je slecht. En ja, je vergeet de simpelste dingen. Maar hoe langer je weer in je eentje in evenwicht moet komen, des te langer je uitgeschakeld bent en des te moeilijker het wordt om terug te keren.
Dit moest anders. En het kan anders.
Het gaf mij het inzicht dat dit anders moet en anders kan. En toen ik dus door deze coronacrisis mijn baan kwijt raakte…was dit voor mij het ‘moment’. Ik startte mijn praktijk Dunamis Coaching om ouders die hun kindje zijn verloren te begeleiden bij het rouwproces en het weer oppakken van hun leven.
Na het overlijden van mijn eerste kind kreeg ik een boeket bloemen van het werk. Verder hoorde ik niks. Een week na de uitvaart, belde ik mijn manager om hem bij te praten. Mijn manager vroeg niet hoe het met mij ging maar vroeg wanneer ik weer kwam werken.
De dag dat ik weer zou starten, had ik eerst een afspraak met mijn manager en daarna met het team. Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn manager in de gang. Hij groette en zei terloops dat onze afspraak niet doorging. Hij had een andere afspraak. Ik moest me maar even laten bijpraten en dan kon ik weer beginnen.
Verbouwereerd liep ik naar de afdeling. Daar aangekomen, bleek niemand op de hoogte te zijn van mijn komst. Ik werd bijgepraat en hervatte mijn werkzaamheden. Wat voelde ik mij ellendig en eenzaam.
Moeite met concentreren
Het werken ging moeizaam. Ik kon mij moeilijk concentreren en het verdriet overviel mij meer dan eens. De weken verstreken. Mijn manager vroeg geen enkele keer hoe het met mij ging. Mijn collega’s toonde wel interesse maar hadden het eigenlijk te druk om tijd voor mij vrij te maken.
Op een gegeven moment vroeg mijn manager eindelijk eens: hoe gaat het? Ik begon te praten maar mijn verhaal werd abrupt afgebroken. Hij was hierin niet geïnteresseerd. Hij wilde weten wanneer ik weer volledig zou werken. Door mijn afwezigheid waren mijn collega’s overbelast. Ik zei hem dat ik weer fulltime werkte maar dat het werken moeizaam ging. Hierop zei hij: je functioneert inderdaad niet en je hebt het aan je collega’s te danken dat je contract is verlengd.
Ik verlies nog een baby
Helaas verloor ik een jaar later mijn zoon. De dag na de uitvaart belde mijn manager om te zeggen dat ik tot einde contract niet meer welkom was op het werk.
Na het overlijden van mijn baby’s heb ik totaal geen steun ervaren van mijn manager. Ik voelde geen medeleven voor het verlies en kreeg geen steun bij mijn werkhervatting. Het gebrek aan steun en begrip van met name mijn manager maakte het verlies van mijn kinderen nog veel ingrijpender.
Steun van werkgever is van onschatbare waarde tijdens rouwproces
Gelukkig ken ik ook ouders die wel steun en begrip van hun werkgever ontvingen. Die de tijd kregen om te rouwen en werden geholpen bij de werkhervatting. En niet werden opgezadeld met een schuldgevoel.
Ik snap dat het voor een werkgever en ook voor collega’s lastig is om een rouwende collega te steunen. De manier waarop iemand rouwt is namelijk heel persoonlijk. Toch ben ik van mening dat steun en begrip door de werkgever essentieel is. Werken biedt structuur en structuur helpt bij het rouwproces. Men ziet de collega’s vaker dan de familie.
Tips voor werkgever en werknemer
In mijn boek Je bent je kindje verloren… Hoe nu verder? heb ik twee hoofdstukken gewijd aan dit thema. Eén hoofdstuk voor de werkgever en één hoofdstuk voor jou als ouder van een overleden kindje. Manu Keirse heeft in zijn boek Helpen bij verlies en verdriet ook een heel hoofdstuk aan dit onderwerp gewijd.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat begrip en begeleiding waardevol is bij het hervatten van de werkzaamheden, deel ik hieronder enkele bruikbare tips.
Tips voor jou als ouder
Deeerste dagen na het verlies van je baby
✔Neem contact op met je werkgever en stel hem op de hoogte ✔Vraag je werkgever om iedereen te informeren ✔Houd contact met je werkgever en houd hem op de hoogte van hoe het met je gaat. Hiermee houd je de drempel om terug te keren naar het werk laag.
Terugkeer naar het werk
✔Wees je je ervan bewust dat werken een positieve bijdrage kan leveren aan jouw rouwproces. Het biedt afleiding en structuur. ✔Wees je ervan bewust dat je geconfronteerd kunt worden met situaties die je verdrietig kunnen maken zoals de confrontatie met een zwangere collega. Wees eerlijk over je gevoelens en bespreek het met je werkgever en de personen die het betreft. ✔Rouwen heeft een negatieve invloed op je cognitieve vermogens. Begin je werkzaamheden met afgebakende taken en taken waarvan je weet dat je ze op routine kunt uitvoeren. Vraag dan ook om een tijdelijke aanpassing van je werkzaamheden en breidt je werkzaamheden in de tijd verder uit.
Tips voor de werkgever
De eerste dagen nadat jouw medewerker zijn baby heeft verloren ✔Ga bij je werknemer op bezoek of bel hem op. ✔Vraag of het op prijs wordt gesteld als je bij de condoleance en/ of uitvaart aanwezig bent. ✔Bied praktische hulp aan zoals: het informeren van de collega’s, stakeholders, klanten etc. zodat iedereen op de hoogte is en eventuele pijnlijke situaties worden voorkomen.
Wanneer de medewerker zijn werkzaamheden hervat
✔ Ontvang je medewerker op de eerste werkdag uit bij jou op kantoor en ga dan samen naar de afdeling. ✔ Plan een moment met het team (als de medewerker dit op prijs stelt) waarin de medewerker zijn/ haar verhaal kan doen ✔ Pas in overleg met de medewerker het takenpakket tijdelijk aan. ✔ Geef de medewerker de ruimte om ‘flexibeler’ om te gaan met werktijden. Een uurtje later beginnen bij een slechte nachtrust, vrij geven op bijzondere dagen zoals het ophalen van de urn of het plaatsen van de steen, de uitgerekende dag, geboortedag etc, hebben een positieve invloed op het rouwproces en de werkhervatting.
Mijn boek Je bent je kindje verloren… Hoe nu verder? koop je hier of via de plaatselijke boekhandel.
Wil je met mij sparren over dit onderwerp of heb je behoefte aan advies? Neem hier vrijblijvend contact met mij op.
