Ik weet nog steeds niet waar ik de moed vandaan haalde. Nog een keer zwanger worden nadat ik mijn twee kinderen was verloren en mijn derde zwangerschap eindigde in een miskraam.
Hoe dan? En waarom dan? Ik hoor het je denken.
En, ja zo dacht ik er ook altijd over als mensen niet zwanger konden worden. En maar steeds de moed hadden om toch weer een stapje verder te gaan om die gekoesterde wens, dat verlangen in vervulling te laten gaan. En, ja zo dacht ik er ook over als mensen na het verlies van hun baby weer besloten een kindje te krijgen…Tot dat het mijzelf betrof.
Toen duidelijk werd dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger kon worden, gingen wij ook het medische circuit in. Met het idee dat we er dan alles aan hadden gedaan. En nooit spijt konden hebben dat we het niet hadden geprobeerd.
Bij de eerste behandeling was het raak. Ik was zwanger van een meisje. Een meisje waar ik veel te vroeg afscheid van moest nemen. De tweede poging was weer raak. Helaas moest ik van dit jongetje ook veel te snel afscheid nemen.
Driemaal is scheepsrecht. Ik hoor het de arts nog zeggen… Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam…
Het verlangen is onmetelijk groot
Het verlangen naar een kind waar we wel voor mochten zorgen. En die we wel mochten zien opgroeien werd zo groot, dat we besloten om er weer voor te gaan. Alle goedbedoelde adviezen ten spijt.
Zwanger worden was het probleem niet, werd mij gezegd. Zwanger blijven dat is de uitdaging… Ik hoor het de arts weer zeggen. Denderende woorden. Maar op dat moment raakte het mij niet. Het verlangen was te groot.
Dolblij maar ook doodsbang
Ik werd gelukkig weer zwanger. Maar toen het zover was, werd ik steeds overvallen door gevoelens van angst. Bij de minste en geringste pijntjes sloeg de angst toe. Wilde ik direct naar het ziekenhuis om er zeker van te zijn dat het goed ging.
Het vertrouwen dat ik een baby zou krijgen die ik -gezond en wel- mee naar huis mocht nemen. Die ik mocht zien opgroeien, had ik niet meer.
Ik durfde mij niet te hechten. Puur uit zelfbescherming. Bang om weer afscheid te moeten nemen.
Ik voelde boosheid als mamma’s in spe klaagden over hun ‘zwangerschapskwaaltjes’ als vermoeidheid, misselijkheid, vaak plassen, brandend maagzuur, bandenpijn, stemmingswisselingen etc. etc. Maar stiekem was ik ook gewoon jaloers. Het stak. Het deed pijn. Ik had het er allemaal voor overgehad. Als ik mijn kindjes maar had mogen houden.
Ik voelde mij schuldig naar mijn andere kinderen. Was het wel gepast om weer zwanger te worden? En zo snel al na hun overlijden…
Ik durfde mijn angsten, boosheid en onzekerheden niet te uiten. Durfde het met niemand te delen. Bang voor de reacties. Ik had er toch immers wéér zelf voor gekozen om zwanger te worden? Ik, met mijn geschiedenis. Dat was toch vragen om problemen?
Meer dan eens vroeg ik mij af waar ik aan begonnen was. Was het verlangen zo groot? En wat als ik nu weer afscheid moest nemen? Zou ik dan nog wel de steun en het begrip krijgen dat ik zo nodig had?
Het rouwproces na het verlies van mijn twee oudsten was al een eenzaam traject geweest. En nu moest ik ook nog eens dealen met de gedachte dat veel mensen in mijn omgeving, mijn naasten, onze beslissing, om toch nog een zwangerschap aan te gaan, niet konden waarderen. En ik kon ze eigenlijk geen ongelijk geven…
Ook voor mijn naasten was het een spannende en angstige periode
Niet alleen voor mij en mijn partner was het een spannende tijd. Ook voor mijn naasten. Niet alleen wij hadden het verdriet om het verlies van ons kindje. Niet alleen wij moesten leren leven met de leegte die onze kinderen achterlieten Ook zij. Net als wij moesten zij door een rouwproces en het verlies verweven in hun leven. En waarom zou de geschiedenis zich nú niet herhalen?
De zwangerschap kon mij en mijn partner niet snel genoeg voorbij gaan. We konden niet wachten tot het moment dat onze baby -gezond en wel- geboren was. En mee mocht naar huis.
Maar we moesten nog zo lang.
Machteloos toekijken…
Negen maanden duren een eeuwigheid als je iedere dag bang bent dat het mis kan gaan. En dat gold niet alleen voor mij en mijn partner. Ook voor mijn naasten was het een hele spannende tijd. Een tijd waarin mijn dierbaren zich menigeen machteloos hebben gevoeld.
Voor hen was het een periode waarin ze ‘blij voor ons wilden zijn’. En ons wilde doen geloven dat het allemaal goed zou komen. Maar eigenlijk had bijna niemand er vertrouwen in. En hadden ze het gevoel in een spagaat te zitten.
Waarbij ze aan de ene kant net als ons wilde geloven dat wij een gezond kindje zouden krijgen. Maar waarbij ze aan de andere kant ons, en wellicht ook zichzelf, wilden behoeden voor nog een keer verdriet.
Ondanks de geschiedenis, toch kunnen genieten
Ik moest een manier vinden om deze periode door te komen. En niet alleen doorkomen. Ik wilde ook genieten. En mooie herinneringen maken aan deze bijzondere periode. Ook al voelde ik voortdurend het zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
En dat is gelukt. Ik ontdekte hoe ik kon ontspannen en steeds meer durfde te genieten van het zwanger zijn en het kindje in mijn buik. En merkte hoe ik hierdoor mijn naasten hielp te vertrouwen op een goede afloop.
Regie nemen over mijn zwangerschap
Een paar jaar na de geboorte van onze jongste zoon, zei een vriendin tegen mij: ‘Doordat jij zoveel vertrouwen had en zo ontspannen was, durfde ik erop te vertrouwen dat het goed zou komen’. Toen kon ik ook echt uitkijken naar de uitgerekende datum. En was ik niet dagelijks meer bezig met de vraag: ‘Zou het nog goed gaan? ‘Ik vind het echt heel knap hoe je dat hebt gedaan’. Maar vraag mij wel af: Hoe kon je zo ontspannen zijn en genieten? Hoe deed je dat?’
Ik antwoordde haar: ‘Het ging niet vanzelf. Ik ben actief op zoek gegaan naar manieren om te kunnen ontspannen en vertrouwen te krijgen. En die vond ik. En afhankelijk van mijn gemoedstoestand of de situatie, maakte ik gebruik van een van de manieren die ik had ontdekt. Ik hield een dagboek bij. En in dit dagboek stond ik mijzelf toe om alles te schrijven wat ik op dat moment voelde. Ongecensureerd. Ik maakte een afspraak bij een haptotherapeut om weer te leren contact te maken met mijn lichaam en mijn kind.
Ik ontdekte hoe ik weer écht contact kon maken met mijn eigen lichaam. Dit hielp mij te vertrouwen op mijn intuïtie. En het hielp mij de regie te nemen over mijn zwangerschap.
Ik verplichtte mijzelf om bij elke mijlpaal in de zwangerschap stil te staan. En deze te ‘vieren’. Het heeft ervoor gezorgd dat ik, ondanks mijn angst voor herhaling, toch kon genieten van deze zwangerschap. Maar het zorgde er ook voor dat ik, wanneer de zwangerschap onverhoopt weer verdrietig zou eindigen, toch mooie herinneringen zou hebben. Net als bij Oscar en Madelon. Want ondanks dat ik hen ben verloren, kijk ik met warme en blije gevoelens terug op de zwangerschappen’.
Een zwangerschap is een blije periode
‘Echt? Kun je dat echt zo voelen?’ vroeg ze mij hierop. Volmondig antwoordde ik: ’Ja. Dat voel ik zo.Ik had ze natuurlijk nooit willen verliezen. Ik had ze moeten zien opgroeien. Helaas mag niet iedereen even lang ‘groeien en bloeien’. Sommige bloemen bloeien kort en sommige bloemen bloeien lang. Maar dat neemt niet weg dat je van beide evenveel kan houden en kan genieten. Ik geef toe dat het niet altijd makkelijk is. Want ik mis ze iedere dag. Maar ik heb zo naar ze verlangd dat ik niet anders kan dan met liefde aan hen en de periode dat ze in mijn buik zaten, kan denken. En dat gold ook voor de zwangerschap van Mans.’
Herkenbaar?
Heb jij je baby verloren tijdens de zwangerschap, bevalling of de periode er na? Ben je weer in verwachting? En word je steeds overmand door angst? Zoek je manieren om beter met de angst om te gaan? Zodat je toch durft te genieten van de zwangerschap en het kindje in je buik? Neem vrijblijvend contact met mij op voor een gratis telefonisch Verkengesprek. Tijdens dit gesprek, bekijken we wat jij nodig hebt om met meer vertrouwen en meer ontspannen zwanger te kunnen zijn.
Negen maanden zijn lang als je iedere dag bang bent dat het mis kan gaan. Gun jezelf ondersteuning en begeleiding om deze blije maar angstige periode door te komen.
Een afspraak maak je heel gemakkelijk hier. Geef je de voorkeur aan Whatsapp? Stuur een berichtje naar 0610878636. Mailen kan ook naar leonie@dunamiscoaching.nl
Nadat ik Madelon verloren had, wilde ik niets liever dan opnieuw zwanger worden. Ik was ervan overtuigd dat het hebben van een nieuw kindje mijn verdriet om het verlies van Madelon zou verzachten. Ik was blij dat de gynaecoloog aangaf dat ik na twee maanden weer mocht proberen zwanger te worden. Ik kon niet wachten. Het duurde tot mei. En wat bleek? Dit kindje was twee dagen na de uitgerekende datum van Madelon uitgerekend. Dit moest wel voorbestemd zijn.
Ik voelde mij uitstekend. Op de dag dat we Madelons eerste verjaardag hadden moeten vieren, gingen mijn man en ik een weekend weg. Het voelde beladen maar ook mooi. Een nieuw leven in mijn buik. Een broertje dat nu net zoveel weken oud was als zijn zus een jaar eerder. Voordat we zouden vertrekken, kreeg ik nog even een standaard echo. Gewoon omdat het in het protocol stond en niet omdat men bang was dat er iets mis zou kunnen gaan.
‘Opnieuw belanden we in een nachtmerrie’
Toen kwamen we weer in een nachtmerrie terecht. Mijn baarmoedermond was aan het verweken en als er niet werd ingegrepen, zouden we ook dit kindje verliezen. Ik werd opgenomen en moest wachten tot er een plek vrij was op de OK. Na 12 uur was het eindelijk zo ver. Ik zou een bandje krijgen en dan kon ik de volgende dag naar huis. Twee weken rustig aan doen en dan weer volop genieten.
Hoe anders verliep het. De ingreep bleek te laat. En na vier spannende weken, verloren we Oscar. Hij viel letterlijk uit mijn buik. Na zijn overlijden had ik nog veel sterker het gevoel dat ik nog een keer zwanger wilde worden. Ik wilde de pijn niet meer voelen en wist zeker dat deze er niet meer zou zijn als ik een kind zou hebben.
‘Een weer ging het mis’
Vanwege mijn voorgeschiedenis, kreeg ik van de gynaecoloog van het AMC het advies om minimaal 6 maanden te wachten. De kans op een vroeggeboorte zou dan sterk afnemen. Omdat wij niet nog een kind wilde verliezen maar ook afhankelijk waren van een IVF-traject, werd de eerstvolgende poging in maart gepland. Het duurde tot september voor ik weer zwanger was.
Deze zwangerschap voelde anders. Ik had er geen vertrouwen in. Als ik het uitsprak zei iedereen: dat komt omdat je twee kinderen bent verloren. Maar mijn gevoel bleek juist. Mijn prille zwangerschap eindigde bij 8 weken.
‘Het verlangen is te groot’
En weer werd het verlangen sterker. Eindelijk was ik in maart 2017 zwanger. Bijna 3 jaar na de zwangerschap van Madelon. Ik had uit voorzorg een cerclage (bandje om de baarmoedermond) gekregen waardoor de kans op een vroeggeboorte zoals bij Oscar tot een minimum was beperkt.
De blijdschap om de zwangerschap wisselde zich regelmatig af met angstige gevoelens. Bang dat ik mijn kind weer zou verliezen. Mijn gevoelens en gedachten wisselden elkaar in een rap tempo af. En niet alleen bij mij. Ook bij mijn man. Die net als ik zo’n sterk verlangen had naar nog een baby.
‘Gevoelens van vreugde en angst wisselen elkaar af’
We durfden niet te genieten van de zwangerschap maar wilde er wel van genieten. Durfden geen spullen te kopen, namen te verzinnen, herinneringen te maken uit angst om ons aan dit kindje te hechten. Maar aan de andere kant waren we bang dat we het kindje zouden vergeten als we geen spullen hadden gekocht, namen hadden bedacht, herinneringen hadden gemaakt. En als we nooit over hem zouden spreken, wie zou er dan nog aan hem denken? En wat als hij wel gezond ter wereld kwam? En we hadden helemaal geen foto’s en echo’s van de zwangerschap?
‘Ik wilde genieten van mijn zwangerschap maar wat als het weer mis zou gaan?
Een zwangerschap is een heel bijzondere periode die je wellicht een enkele of slechts een paar keer meemaakt in je leven. Hoe jammer is het dan als je hier helemaal geen mooie herinneringen aan hebt?
Verscheurd door verschillende emoties, nam ik mij voor om pas bij 26 weken van de zwangerschap te genieten. Mij toe te staan om herinneringen te maken. Maar ik moest nog zoveel weken? Hoe moest ik die doorkomen? De weken die ons mannetje echt door moest komen om hem überhaupt een kans te geven op het leven.
Ik ging naar mijn huisarts en besprak mijn angsten. Zij verwees mij door naar een psycholoog. Deze stelde een behandelplan voor om mijn angststoornis aan te pakken door middel van cognitieve gedragstherapie. Ik wist niet wat ik hoorde. Een angststoornis? Had ik nu een angststoornis? Verdrietig ging ik naar huis.
‘Logisch dat ik angstig was. Ik was voor de vierde keer in verwachting maar mocht nog steeds niet voor een kindje zorgen’
Diezelfde week, had ik een gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Hij luisterde naar mijn verhaal en beval mij om met 20 weken volledig te stoppen met werken en met directe ingang 50% te werken. En adviseerde mij om zwangerschapshaptonomie te gaan volgen. En geen cognitieve gedragstherapie te ondergaan. Mijn angsten waren reëel. Ik had twee kinderen verloren en een miskraam gehad. Dus hoezo angststoornis?
‘Eindelijk iemand die mij begreep en mij de juiste weg wees’
Ik voelde mij enorm gehoord. Ging naar huis en zocht een haptotherapeut. Die vond ik in Amsterdam. Ik maakte een afspraak en een week later had ik samen met mijn man onze eerste sessie. Ook ging ik terug naar mijn huisarts en vertelde dat ik geen gebruik ging maken van de diensten van de psycholoog. Hierop vroeg ze of ik een idee had wat mij zou helpen. Ik vertelde haar dat ik behoefte had aan een luisterend oor. Naast de haptonomie wilde ik een luisterend oor. Gewoon iemand die niet met adviezen, oplossingen komt enz. Maar gewoon iemand die luistert.
Ze keek mij aan en zei: dan verwijs ik je naar Monique. Zij is onze praktijkondersteuner. Zij is de aangewezen persoon voor jou. En zo geschiedde.
‘Ik leerde om te gaan met mijn wisselende emoties’
Esther hielp mijn man en mij vertrouwen te hebben in mijn lichaam. Ze leerde mij te ontspannen en te luisteren naar mijn lichaam. Leerde mij de signalen herkennen. Ook leerde ze ons te communiceren met ons mannetje. Zodat hij ons precies kon aangeven hoe hij zich voelde. Het was magisch. Een ander woord kan ik er niet van maken.
En Monique? Ze luisterde. En door het luisteren, hielp ze mij om manieren te vinden om te ontspannen. Zo kwamen we samen tot het idee om een lol – playlist, een huil– playlist en een meditatie – playlist te maken. Door te mediteren maar ook door het luisteren van hele foute muziek, kon ik ontspannen. Door te luisteren naar gevoelige muziek, kon ik mijn angsten weg huilen. En dat luchtte op.
Omdat Monique iedere sessie wilde horen hoe ik de weken was doorgekomen, hield ik een dagboek bij. Ik leerde grip te krijgen op mijn gevoelens. Schrijven werkte letterlijk helend.
‘Ik kreeg steeds meer vertrouwen’
En toen was het week 26! De angsten werden met de week kleiner en het contact met het kleine mannetje in mijn buik werd steeds intenser. Iedere twee weken een nieuwe mijlpaal die wij samen vierden. Bij 35 weken, hebben we de zwangerschap prachtig laten vereeuwigen. Ons kind had een goede kans wanneer het nu geboren zou worden. Vanaf die dag, beleefden wij de zwangerschap steeds intenser. Het schrijven bleef ik doen. Uiteindelijk hebben we prachtige herinneringen vastgelegd aan deze laatste zwangerschap.
‘Psychosociale begeleiding bij een zwangerschap na babyverlies ontbreekt’
Wanneer ik dit schrijf verbaast het mij weer hoe weinig psychosociale begeleiding er is voor ouders die opnieuw in verwachting zijn na het verlies van een baby. De artsen en verloskundigen van het AMC waren heel begaan maar de begeleiding richtte zich vooral op het medische vlak. Wat er in ons hoofd omging, daar was geen of bijna geen aandacht voor. Er werd wel naar gevraagd maar een oplossing ontbrak. Het was echt een zoektocht voor ons om de juiste hulp te krijgen. Ik ben de arts van het UWV nog altijd eeuwig dankbaar dat hij mij de in de juiste richting wees. De ervaring die ik tijdens mijn laatste zwangerschap heb opgedaan, gebruik ik nu in mijn eigen praktijk.
‘Ik heb mij gespecialiseerd in het begeleiden van zwangeren en hun partners na babyverlies’
Ben jij zwanger nadat jij je baby bent verloren? Word je heen en weer geslingerd tussen hoop, geluk, blijdschap en angst? Zou je willen dat je de tijd vooruit kon zetten? Ik begeleid je door deze spannende, angstige maar ook hoopvolle zwangerschap. Zodat je beter met de wisselende gevoelens kunt omgaan. Je meer rust ervaart en jezelf durft toe te staan om te genieten van de zwangerschap. Neem hier vrijblijvend contact met mij op.
Tijdens gesprekken met ouders komt het onderwerp ‘weer zwanger worden’ altijd aan de orde. Keer op keer merk ik op hoe beladen het onderwerp is. En hoe dubbel de gevoelens zijn.
Voor de ene ouder is het een troostende gedachte dat hun overleden baby een broertje of zusje krijgt. Voor de andere ouder is het een afsluiting van een nare periode. Voor weer een andere ouder is het verlangen naar een kind onmetelijk groot. En weer een andere ouder denkt minder verdrietig te zijn. En zo zijn er nog veel meer redenen te benoemen.
Maar er zijn ook ouders die na het verlies van hun baby geen zwangerschap meer aandurven. Uit angst dat het nog een keer gebeurd. Omdat ze de pijn en het verdriet niet nog eens willen beleven. Omdat ze het als verraad zien naar hun overleden baby. En nog meer redenen…
De juiste termijn
Op welk moment mag je weer aan een nieuwe zwangerschap denken? En proberen (weer) zwanger te worden? Wat is de juiste termijn? De termijn waarop geprobeerd mag worden weer zwanger te raken is het moment waarop het medisch verantwoord is.
Het juiste moment
Het moment, daarentegen, is veel onduidelijker. Want wat is het juiste moment?
Is dit het moment wanneer je je rouwproces hebt doorgemaakt? Als je je leven weer hebt opgepakt? Zorgt de nieuwe zwangerschap dat je sneller over het verdriet van het verlies van je baby heen bent? Is het juiste moment een jaar na het verlies. Als je alle feestdagen, bijzondere dagen, verjaardagen, vakanties etc. hebt doorgemaakt?…
Het juiste moment bestaat niet
Er is geen juist of onjuist moment. En er is ook geen goed of fout . Als ouders bepaal je dat zelf. En dat maakt het lastig.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Iedereen doorloopt zijn rouwreis op zijn eigen tempo. En juist het verschil hierin, maakt het bespreken van dit verlangen zou complex.
Wat als je partner er anders in staat?
Hoe zorg je ervoor dat er geen conflict ontstaat wanneer jij er heel anders over denkt dan je partner? Hoe blijf je in verbinding als jouw gevoelens en verlangen mijlenver verschillen met die van je partner? Want wat doe je als jij heel sterk de behoefte voelt om een nieuwe zwangerschap aan te gaan en je partner niet? Hoe ga je hierover (steeds weer) het gesprek aan? Je wilt immers niet voorbij gaan aan zijn of haar gevoelens maar je wilt ook niet voorbij gaan aan gevoelens en verlangen.
Herkenbaar? Ik begeleid jullie door dit proces. Neem hier vrijblijvend contact met mij op.
Nadat ik Madelon verloren had, wilde ik niets liever dan opnieuw zwanger worden. Ik was ervan overtuigd dat het hebben van een nieuw kindje mijn verdriet om het verlies van Madelon zou verzachten. Ik was blij dat de gynaecoloog aangaf dat ik na twee maanden weer mocht proberen zwanger te worden. Ik kon niet wachten. Het duurde tot mei. En wat bleek? Dit kindje was 2 dagen na de uitgerekende datum van Madelon uitgerekend. Dit moest wel voorbestemd zijn.
Ik voelde mij uitstekend. Op de dag dat we Madelons eerste verjaardag hadden moeten vieren, gingen mijn man en ik een weekend weg. Het voelde beladen maar ook mooi. Een nieuw leven in mijn buik. Een broertje dat nu net zoveel weken oud was als zijn zus een jaar eerder. Voordat we zouden vertrekken, kreeg ik nog even een standaard echo. Gewoon omdat het in het protocol stond en niet omdat men bang was dat er iets mis zou kunnen gaan.
Toen kwamen we weer in een nachtmerrie terecht. Mijn baarmoedermond was aan het verweken en als er niet werd ingegrepen, zouden we ook dit kindje verliezen. Ik werd opgenomen en moest wachten tot er een plek vrij was op de OK. Na 12 uur was het eindelijk zo ver. Ik zou een bandje krijgen en dan kon ik de volgende dag naar huis. Twee weken rustig aan doen en dan weer volop genieten.
Hoe anders verliep het. De ingreep bleek te laat. En na vier spannende weken, verloren we Oscar. Hij viel letterlijk uit mijn buik. Na zijn overlijden had ik nog veel sterker het gevoel dat ik nog een keer zwanger wilde worden. Ik wilde de pijn niet meer voelen en wist zeker dat deze er niet meer zou zijn als ik een kind zou hebben.
Vanwege mijn voorgeschiedenis, kreeg ik van de gynaecoloog van het AMC het advies om minimaal 6 maanden te wachten. De kans op een vroeggeboorte zou dan sterk afnemen. Omdat wij niet nog een kind wilde verliezen maar ook afhankelijk waren van een IVF-traject, werd de eerstvolgende poging in maart gepland. Het duurde tot september voor ik weer zwanger was.
Deze zwangerschap voelde anders. Ik had er geen vertrouwen in. Als ik het uitsprak zei iedereen: dat komt omdat je twee kinderen bent verloren. Maar mijn gevoel bleek juist. Mijn prille zwangerschap eindigde bij 8 weken.
En weer werd het verlangen sterker. Eindelijk was ik in maart 2017 zwanger. Bijna 3 jaar na de zwangerschap van Madelon. Ik had uit voorzorg een cerclage (bandje om de baarmoedermond) gekregen waardoor de kans op een vroeggeboorte zoals bij Oscar tot een minimum was beperkt.
De blijdschap om de zwangerschap wisselde zich regelmatig af met angstige gevoelens. Bang dat ik mijn kind weer zou verliezen. En niet alleen bij mij. Ook bij mijn man. Die net als ik zo’n sterk verlangen had naar nog een baby.
We durfden niet te genieten van de zwangerschap maar wilde er wel van genieten. Durfden geen spullen te kopen, namen te verzinnen, herinneringen te maken uit angst om ons aan dit kindje te hechten. Maar aan de andere kant waren we bang dat we het kindje zouden vergeten als we geen spullen hadden gekocht, namen hadden bedacht, herinneringen hadden gemaakt. En als we nooit over hem zouden spreken, wie zou er dan nog aan hem denken? En wat als hij wel gezond ter wereld kwam? En we hadden helemaal geen foto’s en echo’s van de zwangerschap?
Een zwangerschap is een heel bijzondere periode die je wellicht een enkele of slechts een paar keer meemaakt in je leven. Hoe jammer is het dan als je hier helemaal geen mooie herinneringen aan hebt?
Verscheurd door verschillende emoties, nam ik mij voor om pas bij 26 weken van de zwangerschap te genieten. Mij toe te staan om herinneringen te maken. Maar ik moest nog zoveel weken? Hoe moest ik die doorkomen? De weken die ons mannetje echt door moest komen om hem überhaupt een kans te geven op het leven.
Ik ging naar mijn huisarts en besprak mijn angsten. Zij verwees mij door naar een psycholoog. Deze stelde een behandelplan voor om mijn angststoornis aan te pakken door middel van cognitieve gedragstherapie. Ik wist niet wat ik hoorde. Een angststoornis? Had ik nu een angststoornis? Verdrietig ging ik naar huis.
Diezelfde week, had ik een gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Hij luisterde naar mijn verhaal en beval mij om met 20 weken volledig te stoppen met werken en met directe ingang 50% te werken. En adviseerde mij om zwangerschapshaptonomie te gaan volgen. En geen cognitieve gedragstherapie te ondergaan. Mijn angsten waren reëel. Ik had twee kinderen verloren en een miskraam gehad. Dus hoezo angststoornis?
Ik voelde mij enorm gehoord. Ging naar huis en zocht een haptotherapeut. Die vond ik in Amsterdam. Ik maakte een afspraak en een week later had ik samen met mijn man onze eerste sessie. Ook ging ik terug naar mijn huisarts en vertelde dat ik geen gebruik ging maken van de diensten van de psycholoog. Hierop vroeg ze of ik een idee had wat mij zou helpen. Ik vertelde haar dat ik behoefte had aan een luisterend oor. Naast de haptonomie wilde ik een luisterend oor. Gewoon iemand die niet met adviezen, oplossingen komt enz. Maar gewoon iemand die luistert.
Ze keek mij aan en zei: dan verwijs ik je naar Monique. Zij is onze praktijkondersteuner. Zij is de aangewezen persoon voor jou. En zo geschiedde.
Esther hielp mijn man en mij vertrouwen te hebben in mijn lichaam. Ze leerde mij te ontspannen en te luisteren naar mijn lichaam. Leerde mij de signalen herkennen. Ook leerde ze ons te communiceren met ons mannetje. Zodat hij ons precies kon aangeven hoe hij zich voelde. Het was magisch. Een ander woord kan ik er niet van maken.
En Monique? Ze luisterde. En door het luisteren, hielp ze mij om manieren te vinden om te ontspannen. Zo kwamen we samen tot het idee om een lol – playlist, een huil– playlist en een meditatie – playlist te maken. Door te mediteren maar ook door het luisteren van hele foute muziek, kon ik ontspannen. Door te luisteren naar gevoelige muziek, kon ik mijn angsten weg huilen. En dat luchtte op.
Omdat Monique iedere sessie wilde horen hoe ik de weken was doorgekomen, hield ik een dagboek bij. Ik leerde grip te krijgen op mijn gevoelens. Schrijven werkte letterlijk helend.
En toen was het week 26! De angsten werden met de week kleiner en het contact met het kleine mannetje in mijn buik werd steeds intenser. Iedere twee weken een nieuwe mijlpaal die wij samen vierden. Bij 35 weken, hebben we de zwangerschap prachtig laten vereeuwigen.
Ons kind had een goede kans wanneer het nu geboren zou worden. Vanaf die dag, beleefden wij de zwangerschap steeds intenser. Het schrijven bleef ik doen. Uiteindelijk hebben we prachtige herinneringen vastgelegd aan deze laatste zwangerschap.
Wanneer ik dit schrijf verbaast het mij weer hoe weinig psychosociale begeleiding er is voor ouders die opnieuw in verwachting zijn na het verlies van een baby. De artsen en verloskundigen van het AMC waren heel begaan maar de begeleiding richtte zich vooral op het medische vlak. Wat er in ons hoofd omging, daar was geen of bijna geen aandacht voor. Er werd wel naar gevraagd maar een oplossing ontbrak. Het was echt een zoektocht voor ons om de juiste hulp te krijgen. Ik ben de arts van het UWV nog altijd eeuwig dankbaar dat hij mij de in de juiste richting wees. De ervaring die ik tijdens mijn laatste zwangerschap heb opgedaan, gebruik ik nu in mijn eigen praktijk.
Ik ben heel benieuwd of andere ouders zich hierin herkennen? En hoe zij deze periode hebben beleefd. Ik zie graag jullie reactie.
Wat was ik gelukkig met mijn baby’tje na die zware zwangerschap
Toen ik mijn kinderen had verloren, was ik ervan overtuigd dat ik niet gelukkiger kon zijn dan het moment waarop ik een levend kindje mee naar huis mocht nemen.
Hoe anders bleek dit het geval. Na de zwangerschap die ik met wisselende gevoelens heb beleefd, was daar het moment dat onze jongste werd geboren. Blakend en wel. Het eerste moment dat hij op mijn borst werd gelegd, was overweldigend. Ik werd overspoeld met liefde en gevoelens van blijdschap.
Helaas was dit gevoel niet blijvend
Helaas bleken deze gevoelens niet blijvend. Een maand na zijn geboorte, toen de feestdagen achter de rug waren, werd het opeens allemaal grijs.
Mijn man voelde liefde. Ik voelde leegte
Zo anders dan bij mijn man. Die genoot van elk moment met onze zoon. Hij straalde. En de momenten met onze zoon konden hem niet lang genoeg zijn. Zo anders dan hoe ik mij voelde. Alles voelde te veel. Ik kon niet genieten en voelde eigenlijk niets meer. Behalve een enorme leegte.
Wanneer onze zoon huilde dan wilde ik het liefst weglopen. Keurig gaf ik hem eten en pakte ik hem op om te troosten. Maar wat ik ook deed, ik voelde slechts de leegte, voelde geen liefde en had het verlangen om alles achter mij te laten.
Ik deed er alles aan om de leegte op te vullen en het sombere gevoel te laten verdwijnen
Om de leegte tegen te gaan en in de hoop dat ik mijn kind weer leuk zou gaan vinden, ging ik met hem wandelen, melde ik mij aan voor babymassage en babyzwemmen. Maar helaas niets hielp mij om mij uit die bedompte en sombere wereld te halen.
Mijn sombere gevoelens had zijn weerslag op mijn kind
Mijn sombere gevoel had uiteindelijk ook zijn weerslag op mijn kind. Zo liet hij duidelijk merken dat hij niet meer genoot van het zwemmen. De eerste paar keren was mijn man mee en vond onze zoon het geweldig. Toen hij alleen met mij ging zwemmen veranderde dat in een rap tempo. Hij kon alleen nog maar huilen en verstijfde.
Hetzelfde gold voor babymassage. Ondanks de goede begeleiding, was onze zoon vooral gericht op zijn omgeving en huilde hij na afloop onbedaarlijk. Was hij niet te troosten. Tijdens het wandelen, was hij voornamelijk in slaap. En zodra ik thuiskwam legde ik hem weg. Hopend dat hij niet zou gaan huilen.
Uit schaamte durfde ik er niet over te praten
Ik durfde er met niemand over te praten. Ik vond dat ik niet het recht had om mijn ongelukkig te voelen. Zeker ìk moest blij zijn. Ik had immers, na een intensief vruchtbaarheidstraject, twee overleden kinderen en een miskraam, eindelijk wat ik al die tijd zo gewenst had.
En ook nog eens een gezond en makkelijk jongetje. Hoe kon ik mij zo voelen?
Gelukkig was daar die oplettende verpleegkundige van het consultatiebureau
Bij de controle op het consultatiebureau merkte de verpleegkundige mijn gevoelens op. Ze zei: het gaat niet goed hè? Ik zie de worsteling in je ogen. Op dat moment, barste ik in huilen uit. Ik kon alleen maar knikken en met tranen in mijn ogen vertelde ik haar hoe slecht ik mijzelf vond.
Ik bleek niet de enige moeder te zijn met deze gevoelens
Ze keek mij aan en zei: je bent niet de enige moeder die ik zo aantref. Het komt veel vaker voor dan je denkt. Het zijn de hormonen en daar kun je niks aan doen. En vergeet niet wat je allemaal hebt meegemaakt. Dat maakt je kwetsbaarder en bevattelijker voor sombere gevoelens.
Ik was geen slechte moeder
Hierop zei ik dat ik mij zo ontzettend schuldig voelde over mijn gevoel. Dat ik echt mijn best deed om een goede moeder te zijn. Ze keek mij nogmaals aan en zei: maar je bent ook een goede moeder. Je doet alles wat je kindje nodig hebt. Alleen die moedergevoelens moeten soms groeien en soms wordt het je lastig gemaakt door de veranderingen in je hormonen en/ of persoonlijke omstandigheden. Vergeet niet wat jij en je man hebben meegemaakt en waar jullie doorheen zijn gegaan. Wat alleen nu wel belangrijk is, is dat we jou gaan helpen.
Ik kreeg de hulp die ik nodig had
Die middag zat ik bij mijn huisarts die meteen de ernst inzag en zorgde voor een snelle en juiste doorverwijzing. Hierdoor was ik na een paar maanden de moeder die ik altijd wilde zijn.
Heb lang gedacht dat mijn postpartum depressie van invloed is geweest op de band tussen mij en mijn zoon
Ik ben wel altijd bang geweest dat mijn postpartum depressie van invloed was op de band tussen mij en mijn zoon. Mijn zoon en zijn vader zijn vier handen op een buik. En heel lang heb ik gedacht dat dit kwam door de periode waarin ik mentaal afwezig was.
Hulp uit onverwachte hoek, hielp mij deze gedachte los te laten
Vond dat moeilijk om te ervaren totdat een vriendin mij vertelde. Grappig hè? Wij moeders doen alles voor onze kinderen en dan vinden ze pappa leuker dan mamma. Alsof de natuur dat zo bepaald heeft. Je weet altijd zeker wie de moeder is…. Maar de vader? Tja dat is lastiger te traceren. Dus heeft de natuur hiervoor een truc. Kinderen lijken altijd op hun vader en het kind richt zijn liefdesbetuigingen vooral aan pappa. Op die manier is hij er zeker van dat zijn pappa voor hem zorgt.
Ik keek haar aan en zei: zo had ik het nooit bekeken. Dank je wel.
Ook in mijn praktijk zie ik ouders die zich hetzelfde voelen als ik destijds
In mijn praktijk merk ik vaak schaamte bij ouders wanneer hun ‘regenboogkind’ niet die gevoelens opwekken die ze vooraf hadden bedacht. En ik merk niet alleen schaamte maar ook heel veel verdriet.
Horen dat het hebben van deze gevoelens niet abnormaal zijn, helpt
Ik zie vaak de opluchting bij ouders wanneer ze horen dat het niet abnormaal is wat ze ervaren. Het is dezelfde opluchting die ik ervaarde toen de consultatiebureau verpleegkundige mij de erkenning gaf dat het niet goed met mij ging.
Bereid ouders voor op deze mogelijke gevoelens
Ik bespreek altijd met ouders de gevoelens die kunnen ontstaan na de geboorte van hun ‘regenboog’baby. En bespreek wat ze kunnen doen als ze deze gevoelens ervaren. Het hoeft niet altijd te leiden tot een depressie. Soms is het gevoel veel kleiner. Is de vreugde om de geboorte van hun kindje minder groot dan ze vooraf hadden bedacht. Komen er schuldgevoelens vrij. Zijn ze toch bang om zich te hechten enz. Door dit vooraf al bespreekbaar te maken, worden de gevoelens makkelijker bespreekbaar gemaakt. Maar dat niet alleen. Het helpt de ouders ook om te gaan met deze gevoelens. Ze weten wat ze kunnen doen.
Aan alle zorgprofessionals zou ik willen vragen om alert te zijn op sombere gevoelens na een bevalling. En zeker bij ouders die eerder hun baby zijn verloren. Voor hen is het erkennen van hun sombere gevoelens wellicht nog moeilijker dan voor andere ouders omdat deze ouders menen gelukkig en blij te moeten zijn.
Blijf niet rondlopen met je gevoelens
En aan alle ouders zou ik willen zeggen: blijf er niet mee rondlopen. Je bent niet de enige. Zoek hulp. Jij en je kind verdienen het.
