Toen onze dochter overleed werd ons verteld dat we geen recht hadden op kraamzorg. De duur van de zwangerschap was daarvoor te kort geweest. Omdat ik kraamzorg associeerde met ‘blijdschap en een roze wolk’ vond ik het helemaal niet erg dat ik hier geen recht op had.
De verloskundige stelde voor dat zij de kraamzorg zou afbellen. Dan hoefde wij dat niet zelf te doen. Het was al pijnlijk genoeg dat wij onze dochter waren verloren. Mijn man en ik konden haar wel zoenen. Dat ze zo met ons meedacht.
Helaas konden wij toen niet bedenken hoe belangrijk het werk en deskundigheid van de kraamverzorgende is.
Door de complicaties die ik had na de geboorte van onze dochter, werd pijnlijk duidelijk hoe belangrijk de taak van de kraamverzorgende is
Door het plotselinge overlijden van Madelon in mijn buik, waren we totaal in de war. In korte tijd moesten mijn man en ik allerlei zaken regelen waar we totaal niet op waren voorbereid. Toen ons werd gezegd dat we geen recht hadden op kraamzorg namen wij dan ook voor waar aan. Helaas bleek dit niet waar. We hadden wel degelijk recht op kraamzorg. En had ik deze maar gehad…
Door slechte overdracht van het ziekenhuis naar de verloskundige en het afbellen van de kraamzorg, had niemand in de gaten dat ik heel veel bloed verloor. Ik zal verdere details besparen maar twee maanden na de geboorte van mijn dochter werd ik opgenomen. Er was moederkoek achtergebleven. Een levensgevaarlijke situatie.
Een situatie die voorkomen had kunnen worden als ik wel kraamzorg had gehad. Deze zorgprofessionals zijn namelijk opgeleid om signalen dat het niet goed gaat met moeder en kind, te onderkennen. Hier actie op te nemen. Maar dat niet alleen. Ze zijn ook opgeleid om de ouders te begeleiden en te ondersteunen in hun nieuwe rol. Die van ouders. En hoe belangrijk en zinvol deze taak is bleek later.
Gelukkig kregen we na Oscars geboorte wel kraamzorg
Een jaar na Madelons overlijden, beviel ik van Oscar. Helaas overleed hij na de geboorte. De verpleegkundige vroeg bij welk kraambureau ik was ingeschreven zodat ze deze kon bellen. Met het overlijden van onze dochter nog in het achterhoofd vroeg ik de verpleegkundige waarom ik geen kraamzorg mocht hebben. Ze keek mij verbaasd aan zei: jullie hebben recht op kraamzorg. Je bent bevallen van een kind. Ik wil ze bellen om aan te geven dat jullie zoontje is overleden. Zij nemen dan contact met jullie op. En zo geschiedde.
Een hele lieve dame van kraambureau De Kleine Amsterdammer belde ons op om ons te feliciteren met de geboorte van Oscar en om ons te condoleren met zijn overlijden. Ze vertelde dat wij de hele week dezelfde kraamverzorgende zouden krijgen. Dit was Barbara.
Onze kraamverzorgende Barbara was de hulp en steun die je nodig hebt na het verlies van je baby
Barbara heeft ons echt door deze kraamweek geholpen. Door haar hebben wij het verlies van Oscar en ook van Madelon beter kunnen verwerken. Barbara zorgde niet alleen voor mij. Zij zorgde ook voor mijn man. We zaten niet op een roze wolk. Maar waren wel ouders van een prachtig mannetje.
Naast de zorg voor mij als kraamvrouw hielp Barbara ons met het schrijven van de kaartjes, dacht ze op ons verzoek mee over de invulling van de uitvaart, zocht ze met ons naar passende muziek. Ze maakte het huis schoon, deed boodschappen, kookte en was een en al luisterend oor.
Barbara was de verpersoonlijking van ‘hulp en steun’ die je na een dergelijk verdriet nodig hebt. Wanneer je geconfronteerd wordt met verlies, ben je als mens letterlijk niet in staat om te functioneren. Heb je praktische hulp nodig en een luisterend oor. En dat deed Barbara.
Ze heeft ons geholpen om mooie herinneringen te maken aan deze verdrietige gebeurtenissen. Ze heeft ons geholpen om de liefde voor onze kinderen te voelen. Trots op ze te zijn. Ondanks het enorme verdriet was het een hele intieme en ook mooie week. Door haar. Door haar aanwezigheid.
Tot op de dag van vandaag lukt het ons niet om in woorden uit te drukken hoeveel Barbara voor ons heeft betekend.
We waren ontzettend blij dat we, toen we twee jaar later onze zoon Mans kregen, samen met Barbara deze blije week mochten beleven. Een prachtige afsluiting.
Nadat ik Madelon verloren had, wilde ik niets liever dan opnieuw zwanger worden. Ik was ervan overtuigd dat het hebben van een nieuw kindje mijn verdriet om het verlies van Madelon zou verzachten. Ik was blij dat de gynaecoloog aangaf dat ik na twee maanden weer mocht proberen zwanger te worden. Ik kon niet wachten. Het duurde tot mei. En wat bleek? Dit kindje was 2 dagen na de uitgerekende datum van Madelon uitgerekend. Dit moest wel voorbestemd zijn.
Ik voelde mij uitstekend. Op de dag dat we Madelons eerste verjaardag hadden moeten vieren, gingen mijn man en ik een weekend weg. Het voelde beladen maar ook mooi. Een nieuw leven in mijn buik. Een broertje dat nu net zoveel weken oud was als zijn zus een jaar eerder. Voordat we zouden vertrekken, kreeg ik nog even een standaard echo. Gewoon omdat het in het protocol stond en niet omdat men bang was dat er iets mis zou kunnen gaan.
Toen kwamen we weer in een nachtmerrie terecht. Mijn baarmoedermond was aan het verweken en als er niet werd ingegrepen, zouden we ook dit kindje verliezen. Ik werd opgenomen en moest wachten tot er een plek vrij was op de OK. Na 12 uur was het eindelijk zo ver. Ik zou een bandje krijgen en dan kon ik de volgende dag naar huis. Twee weken rustig aan doen en dan weer volop genieten.
Hoe anders verliep het. De ingreep bleek te laat. En na vier spannende weken, verloren we Oscar. Hij viel letterlijk uit mijn buik. Na zijn overlijden had ik nog veel sterker het gevoel dat ik nog een keer zwanger wilde worden. Ik wilde de pijn niet meer voelen en wist zeker dat deze er niet meer zou zijn als ik een kind zou hebben.
Vanwege mijn voorgeschiedenis, kreeg ik van de gynaecoloog van het AMC het advies om minimaal 6 maanden te wachten. De kans op een vroeggeboorte zou dan sterk afnemen. Omdat wij niet nog een kind wilde verliezen maar ook afhankelijk waren van een IVF-traject, werd de eerstvolgende poging in maart gepland. Het duurde tot september voor ik weer zwanger was.
Deze zwangerschap voelde anders. Ik had er geen vertrouwen in. Als ik het uitsprak zei iedereen: dat komt omdat je twee kinderen bent verloren. Maar mijn gevoel bleek juist. Mijn prille zwangerschap eindigde bij 8 weken.
En weer werd het verlangen sterker. Eindelijk was ik in maart 2017 zwanger. Bijna 3 jaar na de zwangerschap van Madelon. Ik had uit voorzorg een cerclage (bandje om de baarmoedermond) gekregen waardoor de kans op een vroeggeboorte zoals bij Oscar tot een minimum was beperkt.
De blijdschap om de zwangerschap wisselde zich regelmatig af met angstige gevoelens. Bang dat ik mijn kind weer zou verliezen. En niet alleen bij mij. Ook bij mijn man. Die net als ik zo’n sterk verlangen had naar nog een baby.
We durfden niet te genieten van de zwangerschap maar wilde er wel van genieten. Durfden geen spullen te kopen, namen te verzinnen, herinneringen te maken uit angst om ons aan dit kindje te hechten. Maar aan de andere kant waren we bang dat we het kindje zouden vergeten als we geen spullen hadden gekocht, namen hadden bedacht, herinneringen hadden gemaakt. En als we nooit over hem zouden spreken, wie zou er dan nog aan hem denken? En wat als hij wel gezond ter wereld kwam? En we hadden helemaal geen foto’s en echo’s van de zwangerschap?
Een zwangerschap is een heel bijzondere periode die je wellicht een enkele of slechts een paar keer meemaakt in je leven. Hoe jammer is het dan als je hier helemaal geen mooie herinneringen aan hebt?
Verscheurd door verschillende emoties, nam ik mij voor om pas bij 26 weken van de zwangerschap te genieten. Mij toe te staan om herinneringen te maken. Maar ik moest nog zoveel weken? Hoe moest ik die doorkomen? De weken die ons mannetje echt door moest komen om hem überhaupt een kans te geven op het leven.
Ik ging naar mijn huisarts en besprak mijn angsten. Zij verwees mij door naar een psycholoog. Deze stelde een behandelplan voor om mijn angststoornis aan te pakken door middel van cognitieve gedragstherapie. Ik wist niet wat ik hoorde. Een angststoornis? Had ik nu een angststoornis? Verdrietig ging ik naar huis.
Diezelfde week, had ik een gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Hij luisterde naar mijn verhaal en beval mij om met 20 weken volledig te stoppen met werken en met directe ingang 50% te werken. En adviseerde mij om zwangerschapshaptonomie te gaan volgen. En geen cognitieve gedragstherapie te ondergaan. Mijn angsten waren reëel. Ik had twee kinderen verloren en een miskraam gehad. Dus hoezo angststoornis?
Ik voelde mij enorm gehoord. Ging naar huis en zocht een haptotherapeut. Die vond ik in Amsterdam. Ik maakte een afspraak en een week later had ik samen met mijn man onze eerste sessie. Ook ging ik terug naar mijn huisarts en vertelde dat ik geen gebruik ging maken van de diensten van de psycholoog. Hierop vroeg ze of ik een idee had wat mij zou helpen. Ik vertelde haar dat ik behoefte had aan een luisterend oor. Naast de haptonomie wilde ik een luisterend oor. Gewoon iemand die niet met adviezen, oplossingen komt enz. Maar gewoon iemand die luistert.
Ze keek mij aan en zei: dan verwijs ik je naar Monique. Zij is onze praktijkondersteuner. Zij is de aangewezen persoon voor jou. En zo geschiedde.
Esther hielp mijn man en mij vertrouwen te hebben in mijn lichaam. Ze leerde mij te ontspannen en te luisteren naar mijn lichaam. Leerde mij de signalen herkennen. Ook leerde ze ons te communiceren met ons mannetje. Zodat hij ons precies kon aangeven hoe hij zich voelde. Het was magisch. Een ander woord kan ik er niet van maken.
En Monique? Ze luisterde. En door het luisteren, hielp ze mij om manieren te vinden om te ontspannen. Zo kwamen we samen tot het idee om een lol – playlist, een huil– playlist en een meditatie – playlist te maken. Door te mediteren maar ook door het luisteren van hele foute muziek, kon ik ontspannen. Door te luisteren naar gevoelige muziek, kon ik mijn angsten weg huilen. En dat luchtte op.
Omdat Monique iedere sessie wilde horen hoe ik de weken was doorgekomen, hield ik een dagboek bij. Ik leerde grip te krijgen op mijn gevoelens. Schrijven werkte letterlijk helend.
En toen was het week 26! De angsten werden met de week kleiner en het contact met het kleine mannetje in mijn buik werd steeds intenser. Iedere twee weken een nieuwe mijlpaal die wij samen vierden. Bij 35 weken, hebben we de zwangerschap prachtig laten vereeuwigen.
Ons kind had een goede kans wanneer het nu geboren zou worden. Vanaf die dag, beleefden wij de zwangerschap steeds intenser. Het schrijven bleef ik doen. Uiteindelijk hebben we prachtige herinneringen vastgelegd aan deze laatste zwangerschap.
Wanneer ik dit schrijf verbaast het mij weer hoe weinig psychosociale begeleiding er is voor ouders die opnieuw in verwachting zijn na het verlies van een baby. De artsen en verloskundigen van het AMC waren heel begaan maar de begeleiding richtte zich vooral op het medische vlak. Wat er in ons hoofd omging, daar was geen of bijna geen aandacht voor. Er werd wel naar gevraagd maar een oplossing ontbrak. Het was echt een zoektocht voor ons om de juiste hulp te krijgen. Ik ben de arts van het UWV nog altijd eeuwig dankbaar dat hij mij de in de juiste richting wees. De ervaring die ik tijdens mijn laatste zwangerschap heb opgedaan, gebruik ik nu in mijn eigen praktijk.
Ik ben heel benieuwd of andere ouders zich hierin herkennen? En hoe zij deze periode hebben beleefd. Ik zie graag jullie reactie.
Duidelijk aangeslagen, kwam ze naar ons toe. Ik hoorde zojuist dat jullie zoontje is geboren. Wat ontzettend verdrietig om te horen. Ze keek naar hem en zei: Oscar, mooie naam. Hierop zei ze: ik weet even niet hoe ik moet reageren. Ik vind het gewoon heel erg wat er gebeurd is. Daarna vroeg ze of we wisten hoe het nu verder zou gaan. Ook vroeg ze of we behoefte hadden aan professionele steun. Ze liep weg en kwam terug met de mededeling dat we maandag gebeld zouden worden door de medisch maatschappelijk werker. Gaf ons een recept mee en zei: ik probeer maandagochtend jullie nog even te zien.
We werden geraakt door haar reactie. Haar betrokkenheid…
Die maandag hadden een afspraak bij de ambtenaar van de burgerlijke stand. Ze wachtte ons op en zei: nogmaals gefeliciteerd en gecondoleerd met Oscar. Ik vind het zo onwerkelijk en verschrikkelijk. Ik heb er even geen woorden voor.
Geraakt door haar reactie, konden we haar alleen maar heel erg danken voor de steun en de begeleiding die zij ons had gegeven. We waren na het verlies van Madelon naar haar verwezen. Hoe anders reageerde dokter Kok dan de verloskundige en de gynaecoloog uit het andere ziekenhuis. Zo betrokken. Het maakte diepe indruk. Over zes weken zie ik jullie terug op de poli, maar als je vragen hebt, weet dan dat je kunt bellen. Toen liep ze weg.
Het was duidelijk dat ze het naar vond dat wij geconfronteerd werden met blije en trotse ouders
We zagen dat ze werd aangesproken door hele blije ouders die haar bedankten voor haar zorg. Hun kind had het gehaald en het ging goed met hem. En nu mocht hij mee naar huis. Ze feliciteerden de ouders maar het was duidelijk dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze liep naar ons terug en zei: het spijt me dat jullie dit meekrijgen.
We keken haar aan en zeiden: als wij in hun schoenen hadden gestaan waren wij ook heel blij geweest. We zijn heel blij voor hen en hopen dat het ons ook gegund zal zijn. Ze knikte en liep weg.
Haar toewijding vergrootte ons vertrouwen in haar kunde
Zes weken later moesten we terug voor nacontrole. We waren als laatsten aan de beurt. De wachtruimte was leeg. Zo fijn. Zo anders dan het vorige ziekenhuis. Daar zat ik, met een lege buik en lege handen, tussen zwangere vrouwen en blije ouders.
Ze gaf ons een hand en stelde zich voor met haar voornaam. Het was overduidelijk dat het verlies van Oscar haar iets deed. Ze nam de tijd om onze vragen te beantwoorden. Ze besprak met ons de mogelijkheid van een nieuwe zwangerschap. En de voors en tegens van een eventuele nieuwe zwangerschap.
Eén ding was duidelijk. Als we een nieuwe zwangerschap aandurfden, zou ze ons willen bijstaan. Maar eerst moesten we in gesprek met gynaecologen van het VUmc en het Radboud. In deze ziekenhuizen deden ze de operaties die ik moest ondergaan voordat ik weer zwanger mocht worden.
De volgende dag ontvingen wij al een mail met een doorverwijzing naar het VUmc en het Radboud. Diezelfde week werden wij gezien. De artsen van het VUmc en het Radboud waren uitvoerig door dokter Kok over ons geïnformeerd. Er werd tijd voor ons genomen en ook hier werden de voors en tegens voor een volgende zwangerschap nog eens uitvoerig met ons besproken.
We kregen weer hoop en durfden een nieuwe zwangerschap aan
We besloten ervoor te gaan. We hadden er alle vertrouwen in dat we deze keer wel een baby naar huis mochten nemen. Na anderhalf jaar was ik zwanger van Mans. Omdat ik was doorverwezen naar het VUmc was het eigenlijk de bedoeling dat ik daar begeleid zou worden. Wij kozen ervoor om begeleid te worden door dokter Kok. En gingen dus weer terug naar het AMC.
Bij de eerste controle wachtte een blije arts ons op
Op de eerste controle kwam ze met een stralende glimlach naar ons toe. En wij dachten alleen maar: wat fijn dat zij ons begeleidt. En wat fijn dat wij dit met haar mogen delen.
Twee hartvormige ballonnen als je de ballon laat knallen word je overspoeld met hartjes
Liefde
Aanstaande zondag is het Moederdag De dag om moeders in het zonnetje te zetten De dag om moeders te eren
Moederdag zoals wij dit kennen, komt uit Amerika. Anna Jarvis (1864-1948) besloot na het overlijden van haar moeder haar leven in dienst te stellen van moederverering. Door jarenlange lobby kreeg ze het in 1914 voor elkaar dat Moederdag een officiële feestdag werd (Wikipedia, z.d.)
En daar speelt de commercie goed op in Overal, werkelijk overal word je geconfronteerd met Moederdag. Via reclame op tv, reclamefolders, in de winkels, via nieuwsbrieven…
Het is onmogelijk om Moederdag te negeren…
Ik kijk uit naar Moederdag. Omdat ik op die dag mijn mams, die bijna 75 is, in het zonnetje kan zetten. Kan bedanken voor haar liefde
Ik kijk uit naar Moederdag. Omdat ik op die dag door mijn zoon verwend wordt met een zelfgemaakt cadeau en een zelfgemaakt ontbijt
Ik ben dankbaar dat ik mijn moeder nog bij mij heb. Ik ben dankbaar dat ik een zoon heb
Maar herinner mij nog al te goed hoe moeilijk ik het had op Moederdag toen ik graag een kindje wilde en maar niet zwanger raakte toen ik moeder was geworden van mijn sterrenkindjes
Ik herinner mij nog al te goed hoe verdrietig mijn mams en mijn bestie waren op Moederdag nadat hun mamma was overleden
Iedere Moederdag worden er moeders geconfronteerd met de zwarte rand van Moederdag omdat ze hun gewenste kindje nooit kregen hun kindje is overleden hun kindje door omstandigheden niet bij hen kan zijn
Iedere Moederdag worden er dochters en zonen geconfronteerd met de zwarte rand van Moederdag omdat hun moeder is overleden hun moeder door omstandigheden niet bij hen kan zijn
Laten we op Moederdag niet alleen de vreugde vieren maar ook stilstaan bij het verdriet van de moeders, dochters en zonen voor wie Moederdag beladen is.
Hoe? Door een kaartje of een berichtje waarin je laat weten dat je aan hen denkt. Of ga even bij ze langs. Het zal hun pijn verlichten.
Nadat ik het plan had gevat om stellen te coachen die te maken hadden met verlies van (ongeboren)kind moest ik een naam en een logo. Wat heb ik hierop staan broeden. Ik wilde een krachtige naam die mijn missie moest weergeven. Het moest een naam zijn die mijn dienstverlening weergaf enz. enz.
Dan had ik een naam bedacht en dan bestond het al of was de domeinnaam al niet meer voorradig. Uiteindelijk hield ik het simpel. Mijn bedrijf zou gewoon Leonie Nuijen Coaching gaan heten. Maar ja stel dat ik in de toekomst ook andere diensten zou willen verlenen? Zou de naam dan nog wel de lading dekken? Pff.. het koste mij heel veel hoofdbrekens. En toen op een ochtend kwam weer de naam Dunamis naar boven. Dunamis: een oerkracht, de kracht om door te gaan. Ik heb de domeinnaam www.dunamiscoaching.nl gecheckt en zo waar… deze was nog niet in gebruik.
Een passend logo dat mijn dienstverlening en de wijze waarop ik werk
De keuze was dus gemaakt. En toen kwam de volgende stap: het logo. Wat wilde ik uitstralen met mijn logo? Het logo moest mijn dienstverlening en de wijze waarop ik werk in kleur en uitstraling vangen. Direct kwam het beeld van een boom in de herfst bij mij op. De herfst vind ik naast de lente het mooiste seizoen. De kleuren, de geuren, het eten. Terugtrekken bij de kachel. Warmte en geborgenheid. Omdat ik vanuit mijn studie weet dat kleuren een psychologische betekenis hebben, besloot ik de symboliek van de kleuren in marketingtermen, te raadplegen.
En toen was het beeld compleet. Een roze-bruine boom die symbool staat voor:
Stamboom:
De verbinding tussen de ouder(s) en het kind
De verbinding tussen het kind en de andere familieleden
De verbinding tussen de ouders onderling
De verbinding tussen de ouders en hun familieleden
als verbinding tussen hemel en aarde
een plek waar je je veilig en geborgen voelt
een plek voor medeleven
een plek voor koestering
De ontwerper van Logoz vertaalde mijn gevoel in het logo zoals hij is geworden. Een kind, met ouders als stam die verbonden is met familieleden in de vorm van bladeren. Het kind dat fysiek niet verder zal groeien maar spiritueel wel blijft groeien. Het kind dat gekoesterd wordt.
Mij bedrijf ontwikkelde zich en de kleuren van mijn huisstijl pasten niet meer
De kleuren oud roze – bruin associeer je met rouw, verlies. Ook al richt ik mij op het begeleiden van ouders die een baby zijn verloren, ik streef ernaar dat het verdriet plaatsmaakt voor liefde en trots. Zodat ouders het leven weer (durven) omarmen. En daar past een kleur van afscheid niet bij.
Naast de herfst is de lente mijn favoriete jaargetijde. De voorzichtig ontluikende wereld. Het begin van een nieuwe cyclus. De lente dat ik associeer met de kleuren groen en grijs. Groen voor de ontluikende natuur. Grijs van de winterse wolken die er soms nog zijn maar langzaam worden verdreven.
De keuze voor groen met licht grijs was snel gemaakt. Het grijs dat staat voor verandering en geborgenheid en groen dat staat voor nieuw begin, groei en ontwikkeling en balans. En dat is ook precies wat ik voor ogen heb met mijn bedrijf.
Het verdriet maakt plaats voor liefde en trots
Wanneer je baby overlijdt, staat je leven in één keer op zijn kop. Je toekomstbeeld weggevaagd en je moet je bezighouden met dingen waar je je niet mee bezig zou moeten houden. Je komt in een achtbaan van emoties en het is hard werken om je leven weer op de rit te krijgen. Na zo’n intens verlies die zo’n gat in je hart slaat en zo’n grote leegte achterlaat, is het niet raar dat je uit balans bent en niet meer weet hoe je verder moet.
Ook al denk je op dit moment dat je nooit meer gelukkig mag en kan zijn. Weet ik uit ervaring dat het moeilijk is maar niet onmogelijk. En daar help ik je bij. Zodat je aan het eind van mijn begeleiding het leven weer durft te omarmen en je met liefde en trots aan je baby denkt en over hem of haar praat.
